Fleur van de thuiszorg - Sex Verhalen

Fleur van de thuiszorg

... op wie ik verliefd ben... andere geheimpjes...” Hij knikte. Opnieuw kneep ze in zijn grote handen. “Zeg het nou maar,” zei ze. “Misschien dat u zich dan beter voelt.” Joep knikte andermaal. Hij durfde haar niet aan te kijken. Er volgde een lange stilte, tijdens welke Fleur de man om de zoveel tijd als teken van steun in zijn handen kneep. Na een minuut haalde hij een keer diep adem. Hij keek haar nog altijd niet aan, maar begon wel langzaam te spreken. “Lieve Fleur,” begon hij. “Ik vind eigenlijk dat een oude man als ik zo'n leuke, jonge meid als jij hier helemaal niet mee moet lastig vallen. Het is mijn probleem, niet het jouwe en ik hoop werkelijk dat je het, als ik je heb verteld, van je af laat glijden. Loop er alsjeblieft niet mee rond, doe er niets mee. Zet het van je af.” Hij keek weer heel even op, zijn ogen nog altijd rood. Fleur voelde hoe ze bijna misselijk werd van medelijden. “Je bent echte een prachtige meid,” ging de man door. “Lief, spontaan... je doet veel meer voor me dan eigenlijk zou hoeven, werkelijk waar. Ik ben je daar zo ontzettend dankbaar voor. Maar, lieve Fleur, hoe langer je hier werkt en hoe mooier ik je ga vinden, hoe meer ik begin te realiseren hoe oud ik werkelijk ben en hoe onbereikbaar jouw jeugdige schoonheid mis. En erger nog, hoe meer ik begrijp dat ik in mijn leven, hoe lang dat dan ook nog mag duren, nooit meer van zulke schoonheid zal kunnen genieten.” Hij sloeg zijn blik weer neer. Het meisje begreep niet helemaal wat de oude man ...

... tegenover haar bedoelde. Het was even stil, waarna ze de vertwijfeling uitsprak. “Ik snap het niet helemaal,” zei ze zachtjes en ze liet een zenuwachtig lachje ontsnappen. Joep haalde diep adem en begon weer te spreken. “Sorry dat ik het zeg, Fleur. Sorry, sorry, sorry. Maar hoe meer ik jouw schoonheid zie, hoe meer ik me realiseer dat ik nooit meer zo'n mooie meid zal hebben. Dat ik sowieso nooit meer een meid of vrouw meer zal hebben. Om te vrijen, snap je. In mijn hele leven zal ik nooit meer met een vrouw vrijen. Nooit meer. Tsjonge, dat ik je dit vertel... Sorry... ik...” De tiener kneep zachtjes in de handen van de oude man, terwijl hij zijn hoofd weer liet hangen. Hij schudde zijn hoofd. Haar duim ging zachtjes op en neer en streelde zo de muis van zijn rechterhand. Zo zaten ze wel een half uur. Fleur wist niets te zeggen. Maar ze had ook niet het idee dat ze iets hóéfde te zeggen. Ze hoefde er alleen maar voor hem te zíjn. En ze was er voor hem. Opnieuw gingen er enkele weken voorbij. Zoals Joep had gevraagd, had ze geprobeerd zijn verhaal van zich af te zetten; er niet meer aan te denken. Maar zo was ze niet. Zo zat ze niet in elkaar. Het verdriet van de oude man, waar ze zo ongelooflijk veel om was gaan geven, was aan haar gaan knagen. Het vrat aan haar. Ze dacht er aan als ze opstond. Ze zag voor zich hoe Joep in zijn woning opstond. Alleen. In de wetenschap dat die eenzaamheid nooit meer zou veranderen. 's Nachts in bed dacht ze aan hem. Hoe hij alleen in bed lag, ...