Fleur van de thuiszorg - Sex Verhalen

Fleur van de thuiszorg

... kans. Van binnen huilde ze, terwijl ze de thee dronk die ze eigenlijk niet lustte. Voor hem. Zijn handen lagen voor hem op tafel en even legde ze de hare over die van hem. Ze wist niet of dit hem ook maar enige steun bood, maar ze wilde het in elk geval geprobeerd hebben. Tien minuten zaten ze zo. Tot de oude man zich verontschuldigde. “Sorry,” zei hij zachtjes. “Sorry.” Fleur keek hem vragend aan. “Ik praat er liever niet over. Niet nu.” De jonge meid knikte begripvol, hoewel ze het niet begreep. “Volgende keer misschien?” vroeg ze voorzichtig. “Volgende keer misschien,” antwoordde Joep. Enkele weken gingen voorbij waarin er niet over die keer aan tafel werd gepraat. Joep leek het te zijn vergeten; Fleur allerminst. Het bleef aan haar knagen, gaf haar een enorm gevoel van medelijden dat de oude man met een probleem zat waar hij niet over kon of durfde te praten. Het liefst had ze het uit hem getrókken, maar tegelijkertijd wist ze dat ze zijn privacy moest respecteren. Het duurde dan ook zo'n anderhalve maand voor aan de dag kwam wat Joep die keer aan de eetkamertafel bezig had gehouden. Want zo lang duurde het, voordat het zich weer voordeed. Het was een zaterdag als alle anderen. Het was prachtig weer en Fleur was met veel plezier naar het huis van meneer Rubens gefietst. Hij had breed geglimlacht toen ze aankwam en ze hadden flink gebuurt. Hij had opnieuw gevraagd naar de jongen waar ze – nog altijd – verliefd op was en zij had hem weer moeten vertellen dat ze – opnieuw – ...

... te verlegen was geweest om het hem te vertellen. Het was een zeldzaam gezellig bezoekje en het duurde ook een stuk langer dan gewoonlijk. Ze hadden gelachen, zelfs nog even samen televisie gekeken. Op een gegeven moment had hij haar zelfs een euro “traktement” toegestopt; een bedrag dat in zijn tijd wellicht een stuk meer waard was geweest dan tegenwoordig, maar het ging om het gebaar. Beiden hadden ze genoten van die middag. Aan de eetkamertafel, nadat Joep met de thee – die ze nog altijd niet lustte – aan was komen schuifelen en plaats had genomen op een van de twee stoelen, was hij weer dichtgeklapt. Hij had zijn hoofd weer laten hangen en had geen woord meer gesproken. Wel twintig minuten lang had Fleur naar hem gekeken, naar dit zielige hoopje mens. Ze had gevochten tegen de tranen; ze kon niet tegen oudere mensen die verdrietig waren. Ze had, opnieuw, haar handen over de zijne gelegd en tot vier keer toe gevraagd wat hem bezig hield. Ze kreeg geen antwoord. Pas toen ze de vijfde keer bijna smekend vroeg om wat er in hem omging, had hij opgekeken. “Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, Fleur,” zei hij. Zijn ogen leken rood van de tranen, maar gehuild had hij niet. Het meisje was bijna verbaasd dat hij terug sprak. “Wat dan?” vroeg ze zachtjes. Meneer Rubens schudde zijn hoofd. “Nee,” zei hij. “Nee... ik kan dit niet zeggen.” Fleur kneep bemoedigend in de handen van de oude man. “Mij kunt u alles zeggen!” sprak ze. En ze meende het. “Ik heb u toch ook alles verteld! Over ...