Fleur van de thuiszorg - Sex Verhalen

Fleur van de thuiszorg

... wetende dat er niemand was die nog eens bij hem zou kruipen. Als ze er aan dacht, stond het huilen haar nader dan het lachen. Ze had er ontzettend veel moeite mee. Om het Joep echter niet nog moeilijker te maken, liet ze hier tijdens hun bezoekjes niets van merken. Van buiten was ze nog altijd de zelfde, opgewekte, vrolijke meid die ze voorheen was. Ze lachte nog altijd de kuiltjes in haar wangen als ze aan kwam fietsen en hij voor het raam zat. Ze sloeg nog altijd verlegen haar blik neer als ze hem voor het eerst weer zag en nog altijd kleurde ze onvrijwillig rood als hij naar haar knipoogde. En zo ook op die doordeweekse avond. Ze kwam, zoals gebruikelijk, niet langs voor het huishouden, maar gewoon om hem eventjes gezelschap te houden. Opnieuw viel het haar echter op hoe keurig schoon het huis wel niet was. Joep was somber op haar overgekomen, maar tegelijkertijd merkte ze dat hij zijn best deed het voor haar te verbergen. Samen waren ze naar binnen gegaan en aan de tafel in de woonkamer hadden ze wat gekaart. Hij had thee voor haar gezet en andermaal had hij haar wat traktement toegestopt, wat ze, hoe vervelend ze het ook voor hem vond, had moeten weigeren. Het was gezellig geweest en het humeur van de oude man leek naarmate de avond vorderde ook wat te verbeteren. Af en toe lachte hij en dat voelde als een opluchting. Ze deed wat ze kan om hem op te beuren en het leek haar aardig te lukken. De grijze man in de lichte, lange kamerjas die tegenover haar aan tafel zat, ...

... de man waar ze zo ontzettend veel om gaf, leek langzaam maar zeker uit zijn dipje te komen. Tot het derde potje kaarten voorbij was. Hij liet de speelkaarten uit zijn handen vallen en ze waren weer terug bij af. Opnieuw liet de man intens somber zijn hoofd hangen. Fleur was er deze keer bijna van geschrokken; het was zo onverwacht gekomen. Haar hart bonsde in haar keel, terwijl ze stilletjes de speelkaarten bijeen veegde en er een stapeltje van maakte. Ze schoof het stapeltje opzij en legde haar slanke handen voor zich op tafel. Ze keek naar de verdrietige man. De man die zich zo ontzettend eenzaam voelde. De man waar ze alles voor zou doen. Minuten van doodse stilte volgden. Het tikken van de klok was het enige dat ze hoorde. Nog meer minuten, nog meer stilte. Ze kon dit verdriet niet aanzien. Zachtjes legde ze haar handen weer over die van de oude man. Ze fluisterde. “Joep?” Ze kreeg geen reactie. Even wachtte ze. “Joep?” probeerde ze nogmaals. Opnieuw niets. Ze liet haar ranke schouders zakken en liet nu ook háár hoofd hangen. Het leek alsof ze het verdriet van de man via zijn handen kon vóélen. Alsof ze meemaakte wat hij doormaakte. En ze werd er doodongelukkig van. Ze voelde de tranen branden achter haar lichtblauwe ogen en kneep ze dicht. Als ze toch eens niet zo snel verteerd zou worden door medelijden... Ze kneep zachtjes in de handen van de man. Hoorde zichzelf snikken. “Joep?” fluisterde ze zachtjes. Geen reactie. Ze voelde hoe haar hart sneller klopte dan even ...