Gaan We Weer - Sex Verhalen

Gaan We Weer

... Maar ze wist het dus niet. Hoe kon ze het nou niet weten? Ik was stapel op haar en schoof dat ook niet onder banken of stoelen. Nou, wel een beetje misschien. Ik had het haar nooit verteld. Maar het was duidelijk. Iedereen om ons heen wist het ook. Dacht ik dan. Hmm, misschien was ik zelf ook niet helemaal op de hoogte dan. ,,Nou?’’ vroeg ze ongeduldig nadat ik stil was gebleven.,,Uhm, ja. Laat maar.’’ Maakte ik er vervolgens wat kinderachtig van. Uit het raam keek je op het pleintje van het Trade District van Stormwind. Supermooi om te zien. Een bekende plek voor bekende spelers. Maar er waren hier geen spelers. Slechts eentje. En alles wat buiten liep was echt. Niemand die de personages aan het bespelen was nu. Maar dat snapte ze allemaal niet. Zeker niet nu ik het haar niet begon uit te leggen. Er liep een grote zwarte beer voorbij met blauw gloeiende ogen. Ze zag het niet eens. Ze keek niet eens naar buiten. Het was een Druid in bear-form. Super cool. Maar het kon haar geen fuck schelen.,,Ik wil naar huis. Sorry.’’ Zei ze toen wat onwennig, nadat ik weer een periode stil was gebleven.,,Okay.’’ Zei ik dan maar en gaf snel toe. Dit was geen goed plan geweest. Te moeilijk misschien. Voor haar niet interessant ook verder. De pracht en praal van deze stad. De diversiteit van de inwoners. Het kon haar gewoon niets schelen. Wat meer dan logisch was natuurlijk. Ik wees naar de kast. Ik had haar geblinddoekt binnen gelaten, maar de uitgang en ingang van deze wereld bevonden zich ...

... in die kast. Ze keek me gek aan natuurlijk, maar ik zei haar maar gewoon te gaan kijken.,,Ik zie alleen wat oude kleren.’’ Hoorde ik dan achter me terwijl ik nog uit het raam hing. Verward draaide ik me om en zag ik haar daar wat verward staan voor een open kast met inderdaad alleen wat oude kleren.,,Oh, vreemd.’’ En ik keek haar even opmerkelijk aan.,,Ik heb geen zin in deze grappen, hoor. Als je wat wilt vertellen moet je dat gewoon doen en zo niet, dan niet. Maar laten we naar huis gaan.’’ Zuchtte ze wat verontwaardigd. Ik wilde het haar wel vertellen. Maar durfde het niet. Ze leek nu wel door te hebben dat er meer was. Dat ik haar niet zomaar als een vriendin zag en dat ik haar niet voor niets had meegenomen naar hier. Ook al wist ze niet waar ze was. Maar dat was niet boeiend nu. Want in die kast zou toch echt de doorgang moeten zitten. Ik stapte op haar af. Ze keek me enigszins hoopvol aan, maar ik liep haar zo voorbij.,,Hier zijn we echt uit gekomen net. Ik zweer het.’’ Zei ik haar toen. ,,Dit is de doorgang die ik gemaakt heb, we moeten hierdoor terug.’’ En ik schoof de kleding opzij en keek met wat paniek in mijn ogen rond, en eindigde met mijn blik in de hare. Ze zuchtte weer wat verveeld.,,Geen grapjes zei ik toch.’’-Het was geen grap. Dat kon ik haar niet duidelijk maken op de 1 of andere manier. Ik pakte haar bij haar pols en trok haar naar beneden door de hal van de Inn naar buiten.,,Kijk om je heen. dit is allemaal echt, he?’’ Wilde ik haar eerst nog duiden. ...