De bezorgster - Sex Verhalen

De bezorgster

Peter was 26 jaar, toen hij een huisje op een kilometer buiten het dorp kocht. Het stond er helemaal alleen, en in het dorp waren maar weinigen, die nog wisten hoe iemand er toe had kunnen komen om "in the middle of nowhere" een huisje neer te zetten, maar velen vermoedden dat dat om redenen van privacy was gebeurd. En die was daar inderdaad gegarandeerd. De dorpelingen hadden een verrekijker nodig om te zien of er iemand thuis was, en dan nog zag je niet veel. De postbode kwam altijd met de auto – er liep een pad naar toe – maar melkboer en bakker kwam niet, want het was voor hen veel te ver van de route, en een man alleen zou die omweg voor hen wel niet lonend maken. Electriciteit had hij wel, maar voor aansluiting op het gasnet stond het huisje ook te ver uit de buurt, zodat Peter zich met flessengas moest behelpen. Telefoon had hij ook, maar kabeltelevisie was er weer niet bij (aansluiting was te duur), zodat hij een schotel aan de muur moest schroeven. De enige, die nog wel regelmatig bij zijn huisje kwam, was de bezorger van kranten en tijdschriften, die elke dag – zes dagen per week – kwam om de krant te bezorgen, en daarnaast nog een keer per week voor een paar tijdschriften. Dat deed hij trouw, bij mooi stralend weer, maar ook in stromende regen en, als het niet anders kon, in striemende hagel en sneeuwbuien. Peter had de grootste bewondering voor deze jongen, die nooit verstek liet gaan. Maar op een dag belde de jongen aan om de krant persoonlijk af te geven, wat ...

... hij anders nooit deed, en zei – het was op een zaterdag – dat hij ging verhuizen en dat er de volgende maandag een andere bezorger zou komen. Peter was daar niet blij mee, want hij was aan de jongen gewend geraakt en had hem, vooral bij slecht weer, vaak binnen gevraagd voor een kop koffie, zodat hij weer een beetje op temperatuur kon komen. De jongen vertelde, dat kranten en tijdschriften vanaf maandag door een jong meisje zouden worden bezorgd. Hij vertelde, dat ze in andere wijken altijd goed werk had geleverd en dat ze dus zonder twijfel betrouwbaar moest zijn. Maar Peter besloot dat eerst maar eens af te wachten. "Wat is het voor iemand?" vroeg hij Henk, de bezorger. "Hoe bedoel je?" was diens wedervraag. "Nou ja, hoe heet ze, hoe ziet ze er uit? Niet dat dat belangrijk is, maar ik ben aan jou gewend geraakt, en jij bent er altijd, weer of geen weer. En voor mij is dat met haar nog maar afwachten." "Tja, ik heb al gezegd, dat ze betrouwbaar is. Dat moet ook bijna wel, want je krijgt deze wijk echt niet zo maar, onder andere door de ligging van dit huis. Veel bezorgers zouden er geen zin in hebben elke keer zo'n eind van hun route af te wijken, maar het kantoor moet er wel op kunnen rekenen dat alles stipt op tijd bezorgd wordt, want zij krijgen de klachten, als die er zijn. Hoe ze heet? Hanneke, geloof ik. En hoe ze er uitziet? Niet slecht, dat kan ik je wel vertellen, Peter. Ze is heel wat mooier dan ik." "Ik ben niet geinteresseerd in mooie jongens." grinnikte Peter, ...