Het huwelijk is heilig! (1) - Sex Verhalen

Het huwelijk is heilig! (1)

... aspect van mij een keer tegen het licht zou willen houden.” “Oh…” was het enige wat Eli antwoordde en wat daarop volgde was opnieuw een moment van onaangenaam aanvoelende stilte. “Ik denk dat ik je in verlegenheid heb gebracht,” probeerde John het gesprek weer op gang te krijgen. “Ach, het is wel oké hoor, alleen… seks was niet het eerste wat in mijn gedachten opkwam.” Nu was het John die zweeg. Omdat hij er geen idee van had waar Eli met die laatste opmerking op aanstuurde, besloot hij om maar even af te wachten wat ze zou gaan zeggen. Toch kwam haar volgende vraag er sneller aan dan hij verwachtte. “John, jij bent al wat ouder. Zou ik je iets intiems mogen vragen?” “Probeer het maar, Eli. Als het enigszins kan, dan zal ik antwoorden.” “Misschien zou ik het beter aan mijn vader vragen, maar ik ben bang dat ik zijn antwoord hierop echt niet wil weten.” “Ach zo…” Johns nieuwsgierigheid was nu helemaal gewekt. “Wat is die vraag dan precies?” “Eigenlijk kan ik zelf amper geloven dat ik je dit ga vragen maar uiteraard kan ik nu niet meer terug,” zei ze met een lichte blos op haar wang. “John, op welke leeftijd beginnen mannen hun interesse in seks te verliezen?” “Ik zou het niet weten,” reageerde John monkelend, “Ik kan uiteraard alleen voor mezelf spreken, maar voor mij is het zover in ieder geval nog niet.” “Echt? Hoe oud ben je eigenlijk… als ik vragen mag?” “Volgende maand wordt ik zestig.” “Oh jee..! Je bent bijna net zo oud als mijn vader en toch denk jij nog aan vrouwen ...

... en aan seks?” “Jazeker. Naar het schijnt zou een man op dat vlak pieken ergens half de twintig. Of dat waar is weet ik niet, want zelf heb ik van een daling nog niet veel gemerkt, moet ik bekennen.” “Ik heb ergens gelezen dat vrouwen rond de leeftijd van vijfendertig jaar het meeste zin in seks zouden hebben.” “Dat hoor je inderdaad wel eens beweren, maar… Waarom hebben we het hier eigenlijk over?” “Ik weet het niet,” zei Eli, meer tegen zichzelf dan tegen haar gesprekspartner. John zag hoe ze zijn blik ontweek, net alsof ze zich ergens voor schaamde. “Eli,” zei hij zacht, “het lijkt alsof jij ergens ongelukkig over bent. Je hoeft het me niet te vertellen maar als het je oplucht dan hoor ik het graag. Mensen zeggen wel eens tegen me dat ik goed kan luisteren.” “Wat is uw tarief voor een praatsessie, dokter Crauwels,” antwoordde ze met een verlegen lachje. “Geen kosten, alleen professionele hoffelijkheid,” grapte John met haar mee, maar dan werd hij snel weer ernstig. “Vertel me zo veel of zo weinig als je zelf wil, Eli.” “Misschien kunnen we verder praten terwijl je me terug tot bij mijn auto brengt,” zei ze na een snelle blik op haar fraaie armbanduurwerk. “Het wordt stilaan laat en ik moet mijn zes uurtjes slaap wel nog zien te halen.” Op de terugweg zei Eli een hele tijd niets en hoewel John best nieuwsgierig was, wilde hij haar nergens toe dwingen. Misschien had ze al lang spijt van haar loslippigheid. “Waar woon jij eigenlijk?” vroeg hij uiteindelijk dan maar. “Vanaf mijn ...