Het huwelijk is heilig! (1) - Sex Verhalen

Het huwelijk is heilig! (1)

... tegen de leuning van haar stoel. Zichtbaar geamuseerd, liet ze haar blik even in het rond dwalen. ‘Dit is mooi,” zei ze zacht. “Wat? Deze plek?” “Nee,” lachte Eli. “Ik bedoel dat het mooi is om een werkdag zo ontspannen af te sluiten met een etentje. Zoiets doe ik veel te weinig…of beter nog, helemaal nooit zelfs.” Daar keek John toch wel van op. “Neem jij dan nooit eens wat tijd voor jezelf?” “Eigenlijk nooit. Ik werk minstens vijftig uren per week. Ik heb twee opgroeiende kinderen waar ik het best wel druk mee heb, en dat ondanks de hulp van mijn man. Om toch iets van lichaambeweging te hebben, maai ik wekelijks ons grasveld. Heel af en toe zit ik ’s nachts op het web te surfen als ik niet kan slapen, maar dat is het zo een beetje. Ik vrees dat tijd voor mezelf hebben er al niet meer bij is vanaf het moment dat ik naar de universiteit ging.” “Doen Tom en jij, als koppel bedoel ik dan, nooit eens iets ontspannends? Een avondje uit, een weekendje weg…dat soort dingen.” “Niet echt nee. Enkele zomers geleden zouden we een keer met zijn tweetjes naar Nederland gaan om Toms familie te bezoeken. Toen alles tot in detail geregeld was, werden de kinderen plotseling ziek. De vrouw die als oppas zou komen inwonen tijdens onze afwezigheid wilde niet opgescheept zitten met twee zieke kinderen en dus hebben we de boel maar afgeblazen.” “Jezus, Eli…! Je klinkt alsof jij nooit eens iets voor de lol doet.” “Voor de lol? Geloof het of niet, John, maar dit is de eerste keer in twee jaar dat ...

... ik nog eens zo’n ontspannend etentje heb gehad. Het moet nog langer geleden zijn dat ik een glas wijn dronk. Alleen van huis, dat doe ik alleen om naar de kapper of de supermarkt te gaan én voor mijn werk uiteraard.” “Vroeger was ik ook zo,” zei John. Altijd maar werken en een carrière uitbouwen. Nooit tijd om te ontspannen of om een relatie aan te gaan. Van dat laatste zag ik het nut niet in, ik was immers toch altijd onderweg. Pas toen ik via deze baan in de echtscheidingsbranche belandde, zat ik wat minder vaak in het buitenland. Intussen heb ik wel een bouwval gekocht en netjes opgeknapt, maar iemand die dat huis met me wilde delen heb ik nooit gevonden.” “Het spijt me om dat te horen,” zei Eli. “Ach… mij niet zo,” klonk John gelaten. Misschien ben ik niet het type dat getrouwd wil zijn. Eigenlijk voelt het zo slecht nog niet, mijn bestaan als vrijgezel.” “Maar je hebt vast af en toe wel eens een afspraakje,” gokte Eli. “Waarop baseer jij dat?”grinnikte John. “Wil je weten of ik wel eens met iemand uit eten ga… of moet ik meer zoeken achter jouw vraag?” In de stilte die er viel, leek het aanvankelijk alsof Eli zich schaamde om haar vrijpostige vraag, maar dan begon ze te giechelen. “Ik bedoelde het eerste,” zei ze, maar afhankelijk van jouw antwoord had ik me misschien wel een idee gevormd van het tweede.” “Het antwoord op het eerste is ja, dus vul maar aan als je durft,” zei John op plagerige toon. “Waag gerust een gokje over mijn nachtelijke escapades hoor als je dat ...