Openbaar Vervoer - Sex Verhalen

Openbaar Vervoer

... schudde haar hoofd en slaakte een diepe zucht."Nou dat weer. De hele bus lacht om je. Max, het kan toch niet waar zijn dat je nog steeds ... Beheers jezelf toch een beetje!"Ik was dicht bij de totale wanhoop. Ik wilde mijn moeder niet tegen me opzetten. En die dames waren nog steeds aan het giechelen. Daar haatte ik ze om. Als ze maar niet zo aantrekkelijk waren geweest. Hoe kon ik mezelf kalmeren, als ik constant zulke prikkels voor mijn neus zag? Een wanhopige blik in de richting van mijn moeder veranderde kennelijk iets aan haar houding, want ze pakte mijn arm en bracht haar mond naar mijn oor om mij iets in te fluisteren."Komt het soms door die twee vrouwen? Ja? Dan begrijp ik het wel. Ik ga wel voor je staan, zodat ze niets meer kunnen zien. Hou je maar vast aan mijn heupen. Niemand weet hier dat ik je moeder ben. Maar laat mijn achterwerk met rust! En jij kijkt niet meer naar hun, oké? Dan zal hij wel snel kleiner worden."Ik was aan het eind van mijn latijn. Waar ik ook keek, overal zag ik opbollende boezems en wiebelende konten. Em alsof ze de mijn gedachten konden lezen, draaiden die beide goed gevormde dames nu ook hun achterwerk naar mij toe. Het waren zeker geen groene blaadjes meer, maar hun uitstraling had er niet onder geleden. Vooral die ene had een geweldige kont, die kon concurreren met die van mijn moeder. De andere was iets slanker en platter, maar in haar strakke spijkerbroek zag ze er ook heel appetijtelijk uit. Mijn moeder pakte mijn hand vast en ...

... legde hem zoals aangekondigd op haar heupen. Sterker nog, ik was nu in staat om mijn aandacht van die twee volwassen dames af te halen. Toen legde ze haar andere hand op mijn schouder en knipoogde naar me."We redden het wel, Max. We hebben het altijd samen gered."Mama's boosheid was verdwenen. Ze werd langzamerhand weer de vrouw die ik kende. Begripvol en medelevend, met zelfopoffering en vriendelijkheid wreef ze haar schouder tegen de mijne. Ze kreeg helemaal gelijk, zelfs als ze het niet zo bedoelde. Ze was mijn vriendin, mijn beste vriendin. Ze had me altijd uit de problemen geholpen, mijn hele leven lang al. Niets menselijks was haar vreemd. Dat ze mij nu van deze kant moest leren kennen, dat hadden zij noch ik zo gepland. Zij was voor mij de liefste, de beste moeder van de wereld. Ze vond het leuk om veel te lachen, en het liefst met mij. We waren in feite een hecht team, dat al verscheidene gevaarlijke kliffen in het leven had omzeild. Ze voedde me al zestien jaar op en ook nu nog steeds. Ik was het middelpunt van haar leven. Ik vertelde haar veel te weinig, hoeveel ik van haar hield. Ik was haar alles verschuldigd. Alles! Al een hele tijd was ik al zo stil als een muis en het was nu echt nodig om op zijn minst kort iets korts te zeggen. Ik kon amper meer uitbrengen dan:"Bedankt, mams."Ze lachte zachtjes in zichzelf."Goed. Jij hebt het ook niet gemakkelijk, of wel?"De beide dames bleven samen praten. Mij lukte het nu beter, om ze te negeren. Maar mijn erectie nam niet af. ...