Openbaar Vervoer - Sex Verhalen

Openbaar Vervoer

Waarom wilde onze auto plotseling niet meer starten? Hij had ons al tien jaar betrouwbaar van A naar B gereden en hij had ons nooit in de steek gelaten! Maar nu moest hij een week naar de garage en mijn moeder en ik moesten opnieuw leren om met de bus te gaan, om thuis te kunnen komen. Het was echt vreselijk! De bus was een toonbeeld van overbevolking, het rook er altijd onaangenaam en je was steeds bang dat je niet op tijd bij de deur zou kunnen komen, wanneer je eindelijk je bestemming had bereikt.Blijkbaar waren er vandaag erg veel mensen waarvan de auto het niet meer deed, want we stonden midden tussen allemaal vreemde mensen, die heen en weer zwaaiden in de bochten en er kwamen nog voortdurend nieuwe mensen bij. Er was amper een centimeter over tussen hun lichamen. Iemand ademde in mijn nek en ik kon er niets tegen doen. Zijn walgelijk slechte adem verstikte mijn zintuigen.Het enige lichtpuntje in deze walmende menigte was mijn moeder, die vlak voor mij stond. Om weg te komen van die stinkende geur van achteren, legde ik mijn hoofd tegen haar schouder. Mijn moeder zuchtte zachtjes. Mijn neus rook haar parfum, dat mij zo vertrouwd was en daar was ik blij mee. Haar krullen kietelden aan mijn neus, maar het was het wel waard. Mama had het ook moeilijk. Ze lijdt aan claustrofobie en durft niet eens een lift te nemen, dus gaat ze altijd met de trap. Ik hoopte maar dat mijn nabijheid haar een veilig gevoel gaf. Tot nu toe hield ze dapper stand, maar ik vermoedde wel hoeveel ...

... deze drukte haar kwelde.De volgende halte bracht nog meer passagiers en het werd nog voller, hoewel ik dat niet voor mogelijk had gehouden. Ongelooflijk hoeveel mensen in een bus passen! De spreekwoordelijke sardines hebben nog veel meer ruimte in hun blikje. Het was heel druk en er werd geduwd en geleund dat het een lieve lust was. De afstand die ik tot nu toe had weten te bewaren tot de billen van mijn moeder, kon ik met de beste wil van de wereld niet langer verdedigen. Mijn achterbuurman werd tegen stevig mij aan geperst. Hij kon er ook niets aan doen, hij was net zozeer een slachtoffer als wij. Ik voelde hoe mijn buik tegen de warme billen van mijn moeder aan werd geduwd.Zoals te verwachten was, lukte het mij niet meer, om het contact met haar nauwsluitende broek vermijden. Het ergste was dat mijn eigen broek ook niet van bijzonder dikke stof gemaakt was. Ik deed mijn uiterste best om mezelf op zijn minst een beetje opzij te draaien, maar er was niets aan te doen. Mijn lichaam zat nu eenmaal aan alle kanten vastgeklemd, en ik stond helemaal tegen haar achterkant aan geperst. Ik tilde snel mijn hoofd weer omhoog, omdat het mij plotseling niet meer gepast leek, om mijn hoofd op de schouder van mijn moeder te laten rusten. Zij haalde even diep adem door haar neus, maar ze zei niets. Ik moest mij overgeven aan de enorme krachten die mijn medemensen op mij uitoefenden. Dat was een goede verontschuldiging, naar ik hoopte.En afgezien daarvan was misschien ook prettiger voor mijn ...