Voor Een Acht - Sex Verhalen

Voor Een Acht

... Baudelaire eenvoudig ‘zwartromantisch’ noemen, getuigt gewoon niet van jouw wérkelijke inzicht in de dichter, in de kunstenaar. Wat ontbrak aan het werkstuk, was een eigen interpretatie: iets waarin je zelf een gedicht nam en waarin je toonde hoe Baudelaire niet alleen vies of zwartgallig is, maar een getroebleerd, geschakeerd mens, zeker, aangetrokken tot het duister, maar vooral ook in staat om daarin zoveel lichts, moois enprikkelends te zien. Juistjou had ik wel tot zo’n analyse in staat geacht.’ Bij de ‘jou’ raakte hij kort mijn bovenarm aan. Het was een uitdagende beweging en ik schrok ervan. Ik nam een slok van mijn wijn. ‘Maar,’ vroeg ik, ‘kan ik dan niet bijvoorbeeld een extra opstel schrijven, iets met een analyse van zo’n gedicht, iets wat u dan meetelt bij het cijfer?’Wevers gooide zijn wijn achterover en zette het glas in de kast. Hij rechtte zijn rug: ‘Nou dat kan nu ook. Hier.’ en hij pakte een band uit de kast. ‘Les fleurs du mal, uit 1860.'Hij toonde me de voorkant. 'Dit is een verzameling van de meest zinderende poëzie die misschien wel ooit geschreven is, maar in ieder geval die ooit geschreven is door Baudelaire zelf. Je kent het neem ik aan?’‘Dat heeft hij in België laten drukken toch?’ Het was het enige wat ik ervan wist, maar wilde iets laten horen.‘Kom. Loop even mee. Je mag me gewoon hier en nu laten zien dat je snapt wat er staat. Wat er écht staat. Het zijn heel erotische gedichten namelijk, niet alleen zwarte.’ Hij ging op de zachte leren ...

... bank zitten en gebaarde naar de smalle plek die rechts van hem overbleef. Ik nam er plaats, kon niet anders dan tegen hem aan gaan zitten.‘Even kijken. Fem, fem,’ bladerde hij. ‘hier, Femmes Damnées.’ En hij keek me recht in de ogen. ‘Dit is echt prachtig. Kun je gewoon, bij wijze van praktische opdracht, een stukje vertalen voor me?’ Hij legde het boek voorzichtig open, midden op mijn schoot, met de rug tussen mijn bovenbenen in. Hij had kleine handjes, onaantrekkelijke handen, met iets dikke vingers, waarmee hij nu bovenop de pagina wees en met zijn duim mijn dij raakte. ‘Vanaf hier,’ zei hij zachtjes.Ik nam nog een slok wijn, de laatste slok, en zette het glas op de grond.‘oké.. Delphine en Hippolyte, gaat het over.À la pâle clarté des lampes languissantes .. In het bleke schijnsel van olielampen…’‘Heel goed, ga verder,’ zei hij. Hij slikte.‘Wat is preciesprofonds?’ Ik keek hem aan en draaide snel weer weg van zijn happige ogen.‘Dat betekent diepgaand… Hier zoiets als ‘intens’.’‘In de ‘intense’, de diepe kussens, volledig geïmpregneerd door geuren; Droomt Hyppolite van de, ‘puissantes’, dus de machtige strelingen… die zojuist een einde hebben gemaakt aan haar.. nee, aan de onschuld van haar jeugd.’‘Heel goed.. prachtige, zinnenprikkelende gedichten zijn het, nietwaar? Nu vanaf hier verder.’ Weer wees hij met zijn vinger, waarna hij zijn warme, zware hand op mijn bovenbeen liet liggen. Een hand die ik alleen maar gedoogde omdat hij me mijn gewilde cijfer op zou kunnen ...