De secretaresse - deel 1 - Sex Verhalen

De secretaresse - deel 1

... aan. "Je danst fijn." zei ze. "Dank je, ik doe m'n best." glimlachte hij, "Jij trouwens ook." "Ik hoop dat ze nog een paar van dit soort nummers spelen, want daar dans ik het liefst op. Lekker rustig en relaxed." Vera werd op haar wenken bediend. De band zette het volgende nummer in en zij herkende het al direkt aan de eerste akkoorden. Ze legde haar armen weer om zijn schouders en trok hem enigszins tegen zich aan. Toen hij zijn armen om haar middel sloeg, voelde ze dat hij haar gebaar beantwoordde en realiseerde zij zich, dat zij dat prettig vond. Wat Vera niet wist, was dat het tot Hans was doorgedrongen dat zij van de kordate secretaresse, die zij op kantoor was, was veranderd in een meisje dat net als iedereen een beetje aandacht op prijs stelde. Als om haar dat te laten weten trok hij haar wat steviger tegen zich aan, en zij liet het zich tot haar eigen verwondering met graagte welgevallen. Doordat zij nu zo dicht tegen elkaar aan dansten drukten haar borsten tegen zijn torso en daardoor voelde zij hem groeien, zoals ze niet zonder tegenzin merkte. Ze trok zich even tegen hem aan om hem beter te voelen en loste toen weer, maar Hans meende te begrijpen wat hij als een signaal opvatte. Hij legde zijn rechter hand op haar hoofd, dat nog steeds tegen zijn schouder rustte, en zijn linker op haar blote rug. Zonder het zelf direkt te beseffen gaven zij elkaar een enigszins euforisch gevoel. Met enige tegenzin hoorden zij dat het nummer ten einde was en lieten zij elkaar los. ...

... Ze keken elkaar aan, waarop Hans glimlachend zei: "Jij danst niet gewoon goed, Vera. Je danst heerlijk." "Dank je. Zullen we nu maar even iets gaan eten? Ik begin een beetje trek te krijgen." Hans wist hoe een heer zich tegenover een dame hoort te gedragen. Bij hun tafel gekomen trok hij eerst Vera's stoel aan, zodat zij kon gaan zitten, en nam toen zelf tegenover haar plaats. Dergelijke kleine gebaren maakten dat Vera zijn gezelschap steeds prettiger begon te vinden, waardoor ze zich meer voor hem open stelde. Ze had er geen idee van hoe hij haar gezelschap waardeerde, maar vermoedde natuurlijk wel het een en ander. Toen ze hun hoofd gerecht hadden geconsumeerd, keek hij haar aan en vroeg belangstellend: "En, Vera? Heeft het gesmaakt?" "Voortreffelijk." antwoordde ze eerlijk, terwijl ze haar mond met een doekje afveegde. "En dat zeg ik niet omdat jij de rekening betaalt." "Die ik ook nog niet eens van de belasting aftrek." grinnikte hij. "Niet?" vroeg ze verwonderd. "Zakendiners zijn fiscaal aftrekbaar, hoor." "Jawel, maar in dit geval heb ik daar principieel bezwaar tegen." "O, je wilt niet dat de belastingbetaler voor jouw privégenoegens betaalt." veronderstelde ze, "Dat waardeer ik in je, Hans." "Ook dat is nog niet eens de reden, in elk geval niet de belangrijkste." "Jongen, nu maak je me toch echt een beetje nieuwsgierig." gaf Vera eerlijk toe. "Maar je hoeft het me niet te vertellen, hoor, als je niet wilt." "In feite ben jij de reden, waarom ik dit avondje niet voor de ...