De secretaresse - deel 1 - Sex Verhalen

De secretaresse - deel 1

... nog volop kon doordringen. "Ga zitten." zei ze, "Wil je nog iets drinken, voordat we gaan?" "Ik voel momenteel even meer behoefte om jou te bekijken, Vera." zei hij, terwijl hij in een fauteuil ging zitten en zijn ogen langs haar slanke gestalte liet gaan. Lachend draaide ze langzaam om haar as en liet zich door hem bewonderen. Ze droeg een lange, nauwsluitende rode jurk van elastische stof, die strak om haar lichaam sloot en haar prachtige vormen schitterend tot hun recht deed komen. De jurk was voorzien van een kleine décolleté, die slechts de aanzet van haar nèt niet te grote borsten liet zien. Door de dunne stof kon hij zien dat ze geen beha droeg en haar tepels zorgden voor aantrekkelijke puntjes. "Jémig meid, wat ben jij mooi!" riep hij bewonderend uit. "Ik wist natuurlijk wel dat je mooi bent, maar niet dat je ook nog zo'n prachtig figuur hebt." "Vind je? Dit was het beste dat ik voor deze gelegenheid kon vinden." merkte ze tevreden en trots op. "Ik denk dat er niets mooiers bestaat." verklaarde hij met enig pathos. "Onzin." lachte ze, maar toch gevleid. "Er zijn genoeg mooiere vrouwen." "Dat kan niet, maar als het zo is, dan zitten ze op een andere planeet." verzekerde hij haar. "Dank je." glimlachte ze lief. In De Gouden Leeuw wisten ze hoe Hans graag wilde zitten als hij een privéetentje had en ze hadden er dan ook voor gezorgd dat zijn favoriete plekje – een soort nis in een hoek van de zaal – vrij was. Ze dronken een voorafje en praatten intussen over allerlei ...

... onderwerpen. Maar toen Hans een opmerking maakte, die rechtstreeks met hun werk had te maken, plaatste Vera haar vinger op zijn mond en zei vriendelijk: "Sssst. Dit is een privéetentje, weet je nog? We praten nu niet over het werk; dat komt morgen wel weer." "Goed, schat." zei hij kwasideemoedig. Hij had de blik in haar ogen gezien, zag daarin dat zij het naar haar zin had en vond dat haar mooie ogen pure liefde uitstraalden. Niet dat hij zich illusies maakte dat zij die liefde voor hem zou voelen, maar hij vond dat zij een heel lief karakter had en dat dat in haar ogen was te zien. Toen het huisorkest in een andere hoek van de grote zaal zachte muziek begon te spelen, zei hij: "Mag ik deze dans van u, mevrouw?" "Met genoegen, mijnheer." glimlachte Vera. Ze stak hem haar hand toe en hij hielp haar galant bij het opstaan, waarna ze zich naar de dansvloer begaven, die zich in het midden bevond. Er kwamen meerdere paren om te dansen. Het orkest wist hoe het moest beginnen, want het speelde eerst rustige muziek, waar je lekker op kon schuifelen. Hans legde zijn handen eerst op Vera's heupen en zij de hare op zijn schouders. Zij had zich in vrij lange tijd niet zo tevreden, bijna gelukkig gevoeld. en als om dat te uiten gleden haar armen rond zijn nek en vlijde ze haar hoofdje tegen zijn schouder en trok zich iets tegen hem aan. Daarop legde Hans zijn armen om haar slanke middel en liet zijn hoofd tegen het hare rusten. Zo dansten ze het nummer uit en zagen elkaar toen glimlachend ...