De secretaresse - deel 1 - Sex Verhalen

De secretaresse - deel 1

... Ze zoende hem hartelijk op beide wangen, keek hem lachend aan en legde toen uit: "Ik vind het zo leuk om zo nu en dan een bloemetje van je te krijgen, dat ik al een tijdje probeerde te bedenken hoe ik jou ook eens zou kunnen verrassen. Zo te zien is me dat aardig gelukt." "Dat is het je inderdaad." lachte hij nu ook, terwijl hij even op de rand van haar bureau ging zitten. "We gaan dus uitgebreid koffie drinken." "Ja. Voor ons is het vandaag toch niet druk, want het is me gelukt je voor vandaag voor afspraken te behoeden." "Je bent een schat." grinnikte hij, haar nog een keer op haar wang zoenend. "Ik zal de taart even in de koelkast zetten." "O, dat doe ik wel even. Kan ik meteen koffie voor je inschenken." Met een arm vriendschappelijk om haar schouder, wat zij zich tevreden liet welgevallen, gingen ze naar z'n kantoor. "Ik besteed nooit aandacht aan m'n verjaardag." legde hij uit, "Dat is een dag, die ik niet belangrijk vind." "Als anderen dat dan maar doen." antwoordde ze glimlachend, "Jij mag wel eens wat meer aandacht aan jezelf besteden, en niet alleen maar aan werk denken, hoe belangrijk dat ook is." "Dat moet jij nodig zeggen." zei hij kwasimopperend. "Ik moet jou soms afremmen, anders werk je te hard. Je moet op tijd afremmen, meisje, en ook aan ontspanning denken." "Dat is heel mooi, maar ik zou niet weten hóe. Het werk moet tenslotte gedaan worden." "Ik weet wel wat voor je." Hij ging achter zijn bureau zitten en keek haar tevreden aan. "O ja?" vroeg ze lachend, ...

... terwijl ze even op de hoek van zijn bureau ging zitten en hem een beetje nieuwsgierig aankeek. "Ja. Wat zou je er van zeggen als wij vanavond eens uitgebreid privé gingen dineren in De Gouden Leeuw?" "Heel graag, maar ik heb niks om aan te trekken." zei ze geschrokken. "Já hoor, het bekende vrouwenprobleem: een kast vol kleren, maar ze heeft niks om aan te trekken. Dan trek je toch niks aan?" "Ja, ik zal daar even naakt gaan zitten." protesteerde ze lachend. "Ik denk dat de obers het maar wat graag zouden willen, maar de directie zal er niet blij mee zijn." grinnikte Hans, "Maar we kunnen ook wel een diner bij jou laten aanrukken." Vera lachte gevleid, maar zei niets en verliet met de taart zijn kantoor. "Als je echt niks hebt, ga dan vanmiddag maar even de stad in om iets te zoeken." riep hij haar nog na, waarna hij de telefoon pakte. Hans keek zijn ogen uit toen hij die avond bij Vera thuis aanbelde en zij de deur opendeed. "Hi, kom er in." Ze deed glimlachend een stap opzij en nodigde hem met een gebaar uit binnen te komen. Hij betrad de gang van haar flat op de twaalfde etage, terwijl hij haar verbaasd, maar ook bewonderend bleef aankijken. De knappe, jonge vrouw begon er verlegen van te glimlachen. "Kan ik je goedkeuring wegdragen?" vroeg ze hoopvol. "ik weet bijna wel zeker van wel." antwoordde hij, "Maar ik denk dat ik je bij daglicht nog beter kan bekijken dan in deze halfdonkere gang." Al grotendeels gerustgesteld ging ze hem voor naar de woonkamer, waar het daglicht ...