De secretaresse - deel 1 - Sex Verhalen

De secretaresse - deel 1

... hij plechtig. Ze trok zich even tegen hem aan en hij voelde haar buik tegen de zijne, en Vera voelde hem duidelijk, en ze liet dat merken. Het zorgde er voor dat de sfeer voor hen beiden een beetje uitdagende spanning kreeg. Zo nu en dan keek ze naar hem op en zag zijn gelaat, dat een ontspannen en tevreden uitdrukking had. Vera voelde zich ook in deze privéomstandigheden bij hem op haar gemak. Maar toen ze een half uurtje hadden gedanst, besloten ze beiden om maar even aan hun tafel uit te rusten en iets te drinken. Nadat de ober hen dat had gebracht, zag Vera hem aan en hoorde zichzelf zeggen: "Hans, we kunnen bij mij thuis ook wel dansen, weet je dat?" "O ja?" glimlachte hij, "Heb je dansmuziek in huis?" "Als je wilt, kun je op veel, heel veel muziek dansen. En ik heb meer dan genoeg in huis. Eigenlijk heb ik het hier wel gezien, als je het niet erg vindt." Hij raakte haar hand even aan, zag haar glimlachend aan en zei: "Natuurlijk niet, meisje. Waarom zou ik dat erg vinden?" "Nou ja, je doet je best om mij een prettige avond te bezorgen, en dat is je prima gelukt; ik heb er echt van genoten. Maar we kunnen bij mij thuis ook nog wel even genieten, en dat doe ik nu eerlijk gezegd liever." "Oké, dan drinken we ons glas leeg en gaan we naar jouw huis." Ze woonde in een luxe appartement op de twaalfde etage met een geweldig uitzicht over de stad en de wijde omgeving. Toen ze haar sleutel in de voordeur wilde steken, nam Hans haar die uit handen en zei: "Dat is mannenwerk. ...

... De heer hoort de deur voor de dame te openen, niet andersom." "Wat ben jij toch heerlijk ouderwets." lachte ze, "Maar ik geef eerlijk toe, dat ik dat heel prettig vind." "Ach, ik denk dat ik er vrij moderne opvattingen op nahoud. Maar wat is er mis aan galant zijn voor een dame?" "Helemaal niets." vond Vera, terwijl hij haar voor liet gaan naar binnen. "Maar de algemene opvattingen zijn aan het veranderen; tegenwoordig vinden mannen het niet meer zo nodig om galant te zijn, en vrouwen stellen dat niet meer zo op prijs, omdat het hen anders een gevoel van afhankelijkheid geeft." "Onzin, ik vind het gewoon prettig. Maar misschien heb je dat wel aan mijn zus te danken." "O ja? Vertel 'es." Hans lachte, terwijl hij een glaasje voor hen inschonk en antwoordde: "Nou, toen ik geboren werd hadden mijn ouders twee jongens en een meisje. Mijn zus vond het, gezien de verhouding, niet meer dan billijk dat ik ook een zusje zou zijn. En toen had mijn vader de schone taak om haar te vertellen, dat die verhouding nog schever was geworden dan hij al was. Want dat zo felbegeerde zusje had iets, dat zusjes niet plegen te hebben." "En hoe reageerde ze daarop?" wilde Vera nieuwsgierig weten. "Hè bah, al wéér een broertje! riep ze. Maar later bedacht ze, dat ik er ook niks aan kon doen, en toen besloot ze mij dan in elk geval enige galantheid voor dames bij te brengen." "Haha, nou dat is haar dan prima gelukt, hoor. Niets dan lof." "Dank je." grinnikte hij, terwijl hij haar een glas gaf en in een ...