Juf Annemie vindt troost - Sex Verhalen

Juf Annemie vindt troost

Deel 6 / Ruim 4 jaar later… “Weet je wat het met jou is, Annemie,” zei Iris fel. “Jij sluit jezelf teveel op. Het zou goed voor je zijn als je wat meer onder de mensen zou komen in plaats van de hele tijd alleen thuis te zitten.” Iris was mijn buurvrouw en ik had zojuist haar aanbod om samen een daguitstap naar de stad te maken afgewimpeld. Wellicht had ze zich daar niet aan verwacht en lag dat aan de basis van haar onverwacht vrijpostige opmerking. “Jij hebt gemakkelijk praten, Iris,” reageerde ik bot. “Ik heb mijn man verloren, of weet je dat al niet meer? Ik ben daar nog lang niet overheen hoor. Ik mis Arie nog iedere dag.” “Ik weet wat je bedoelt, Annemie,” zei ze met een zucht. “Ik mis Petra ook nog dagelijks.” “Dat is…” stamelde ik verbaasd, “Iris… dit kun je niet menen. Dat is toch helemaal niet hetzelfde. Petra en jij zijn gewoon uit elkaar.” “Gewoon!?” snoof ze. “Zo gewoon is dat echt niet. Oké, ik geef toe dat de omstandigheden niet te vergelijken zijn, maar raakpunten zijn er wel. Jij verloor jouw geliefde acht maanden geleden, ik de mijne drie maanden geleden. Allebei weten we intussen wat het betekent om alleen te zijn en allebei kennen we het gevoel van eenzaamheid. Dat betekent echter niet dat ik me daarbij neerleg en mezelf opsluit zoals jij dat doet. Ik kom tenminste nog het huis uit, ook al moet ik me daar soms toe dwingen.” “Poeh..!” snoefde ik “Alsof ik mijn werk van thuis uit zou kunnen doen.” Tegen het advies van mijn huisarts in was ik drie dagen na ...

... het overlijden van Arie alweer aan het werk gegaan. Les geven, voor de klas staan… Het was al jaren niet alleen mijn werk, het was mijn hobby… mijn passie. Met liefde en tomeloze inzet had ik me in de maanden na de dood van mijn man op mijn werk gestort. Ik zag ook geen andere mogelijkheid waarop ik anders zo snel weer zin en kleur zou kunnen geven aan mijn bestaan. De angst om te vereenzamen was er wel degelijk, maar het deugddoende begrip van het overgrote deel van mijn collega’s en het motiverende contact met mijn leerlingen zorgden ervoor dat ik tenminste overdag niet constant liep te piekeren. Ik deed wat ik graag deed en waar ik goed in was. Mijn dagen waren goed gevuld, maar de avonden en nachten duurden soms eindeloos. Door de lang aanslepende ziekte van Arie was mijn sociale leven helemaal in het slop geraakt. Er waren wel momenten waarin ik me realiseerde dat ik daar dringend wat aan moest doen, maar de motivatie om stappen in die richting te zetten bleef ver te zoeken. Als ik eerlijk met mezelf was, dan had Iris ergens wel een punt, maar dan nog wilde ik dat naar haar toe niet toegeven. Ik nam me voor om haar stelling eens flink te weerleggen. Haar droge snik snoerde me echter de mond. Ik begreep dat ook Iris haar portie verdriet kende. In weerwil van mijn eigen droefenis had ik daar nooit eerder bij stil gestaan. Schuldbewust legde ik mijn arm in een troostend gebaar om haar schouder en het volgende moment liet Iris haar tranen de vrije loop. Het gesprek dat volgde, ...