De oude vrouw op de trein of ‘de stille kracht’. - Sex Verhalen

De oude vrouw op de trein of ‘de stille kracht’.

... in de weer. Ze staat op en draait zich voor me in het gangpad. Het is voor het eerst dat ik nu word getroffen door haar klassieke exotische schoonheid. Zij straalt in haar 1meter50 meer sensualiteit uit dan ik in jaren bij mijn ex heb gezien. Ja ze straalde seks uit, maar tegenover Bena was zij een als een ongeslepen diamant. Bena daarentegen lijkt vele glanzende facetten te bezitten in haar persoonlijkheid en zoals ik nu voor het eerst waarneem ook in haar lijf.” “Dank je jongen.” “Waarvoor.” “Voor je bewonderende blikken.” “Ik speelde al met het idee dat jij een pinda vrouwtje niet kon waarderen.” Ik reageer norser dan gewild. “Hoe kom je daarbij Bena. Ik ben geen racist.” “Lieverd… Je hoeft geen racist te zijn vanwege het feit dat je je niet tot een bepaald type vrouw aangetrokken voelt. Ik heb echt helemaal niets tegen zwarte mannen, maar ik kan me niet voorstellen ooit echt op een te vallen.” Wat is er John, wat wil je me vragen. Hoe doet ze het toch, ze kijkt dwars door me heen. “uh Ik vroeg me af of je wel op een blanke jonge man,, op mij, zou kunnen vallen.” “Dat ben ik al vanaf onze eerste kennismaking.” Zegt ze alsof het de meest natuurlijke zaak van de wereld is. “John lieverd, we zijn bijna in molenhoek. Help je me weer even.” “Natuurlijk Bena.” “Aanstaande woensdag stap ik met jou uit in Heerlen. Ik zal bij mijn dochter koken en alles voorbereiden. Ik kom bij je eten.” Ze vraagt niet, ze beveelt niet. Nee,ze stelt gewoon iets vast. Ons afscheid is zoal ...

... gewoonlijk met dat verschil dat ze nu haar armen om mijn nek legt bij het laatste zoentje op mijn mond, dat pas wordt onderbroken door de schrille fluittoon van de conducteur. “Vergeet je me niet John?” “Nooit meer Bena.” Het wil maar geen woensdag worden en wanneer die dag eindelijk aanbreekt kruipen de uren vooruit. Op het station in Nijmegen koop ik aan de bloemenstand een bos rode rozen. Pas wanneer ik in de trein zit begin ik te twijfelen. Misschien houdt ze niet van rode rozen Misschien vindt ze me aanmatigend en heb ik haar gebaren niet goed ingeschat. Jazeker, tijdens onze laatste reis samen had ze me twee keer lieverd genoemd. Maar mijn moeder noemt me ook lieverd? Wanneer de trein in Molenhoek stopt ben ik uitsluitend nog een lillend stuk twijfel. Waar is mijn spreekwoordelijk zelfzekerheid waarvoor ik zo wordt geroemd. “Hallo John…” “oh Hallo Bena, ik ben blij je te zien.” “Ik hoor het je zeggen John, maar je gezicht vertelt een ander verhaal.” Voor het eerst komt ze nu naast me zitten. Pakt met haar handen een van de mijne en legt die in haar schoot. “Wat is er toch met je jongen?” “Ik weet het niet Bena.. Het voelt alsof ik examen moet doen. Een examen waar de rest van mijn leven van afhangt.” Ze kijkt me met een geheimzinnige glimlach aan. “In zekere zin is dat ook zo lieverd… Die rozen, zijn die voor mij?” “Ja … Ik hoop dat je ze mooi vind?” “Ik vind ze prachtig… Mag ik je zoenen, of schaam je je voor dit oude besje?” Ik schud nee ze staat op. Neemt mijn hoofd in haar ...