De oude vrouw op de trein of ‘de stille kracht’. - Sex Verhalen

De oude vrouw op de trein of ‘de stille kracht’.

“Jongeman… Is deze plaats nog vrij? Ik kijk geërgerd op. De halve trein is leeg en nu wil deze vrouw uitgerekend de plaats tegenover mijn waarop ik mijn tas heb neergezet. Blijkbaar ziet ze mijn ergernis. “Excuseer meneer, maar ik heb nog niet ontbeten en dan is zo’n tafeltje in de midden toch veel gemakkelijker.” “Sorry mevrouw, u heeft gelijk.” Ik sta op en til mijn tas in het bagagerek. “Zal ik uw koffertje ook meteen?” “Graag jongeman, dank je wel.” Ze zet haar tasje even op de zitting om er vervolgens een boterhamtrommel en een kleine thermoskan uit te halen en deze op het tafeltje te zetten. Ze zet de tas naast zich neer en neemt met een vriendelijk knikje schuin tegenover mij plaats. Ik verdiep me weer in mijn laptop. Ik wil mijn werk nog af hebben voordat ik straks op de zaak kom. We zijn al zeker een half uur onderweg. “Jongeman?’’ Ik kijk in haar vriendelijke gezicht “Blieft u ook een kopje lauwe thee?” Ik ben verrast door dit aanbod. “Èh ja. Als u het kunt missen, graag.” Ze pakt en porseleinen beker uit haar tas schenkt die in, biedt hem mij aan en schenkt vervolgens voor haarzelf de Bekerdop van de thermoskan vol.” “Lekker mevrouw, ik ken die thee niet.” “Het is gewoon Earl Grey hoor. Ik doe er alleen altijd een paar lepeltjes honing in.” “Studeert u?” “Nee mevrouw ik werk op een ICT bedrijf in Nijmegen.” “Dus u bent nu al aan het werk op uw laptop, en ik stoor.” “Nee hoor. Ik moet nog een kleinigheid afmaken, hooguit nog 15 minuten.” ‘Dan stoor ik u niet ...

... langer. Dan eten we daarna wel een boterham.” Zegt ze beslist en verlegt haar aandacht van mij naar het raam en het voorbijflitsende landschap. Ik ga weer aan het werk, tussendoor een slokje thee nemend. Af en toe kijk ik over mijn laptop naar mijn onbekende reisgenote. Het is een kleine vrouw van naar ik schat rond de 50. Haar fijne getinte huid en gezichtstrekken verraden onmiskenbaar haar Indonesische roots. Ondanks het feit dat de jaren niet ongemerkt aan haar voorbij zijn gegaan straalt zij een bepaalde schoonheid uit. Ze heeft zwart halflang haar, doortrokken met zilvergrijze strepen. Even maken we oogcontact. Haar glimlach raakt me. Ter hoogte van Venlo klap ik mijn laptop dicht. Ze kijkt me aan. “Tijd voor ontbijt.” Ze maakt de boterhamtrommel open en reikt mij een boterham. “Met kipfilet, gisteravond vers gebraden.” “Maar mevrouw, ik kan uw ontbijt toch niet…” “Pak nou maar jongeman. Ik moet toch wat minder eten, het gaat allemaal maar op mijn heupen en buik zitten.” “Nou, voor zover ik kan zien in uw jas, is er niets mis met uw heupen en buik. “U ben een vleier jongeman.” “Alstublieft mevrouw zeg toch Jij.”Ik reik haar mijn hand. “John… John Meiers.” “Aangenaam Bena Suwandi, maar alsjeblieft zeg maar Bena.” De bruine boterham met gekruid kipfilet smaakt naar meer. Onder het genot van de boterham en nog een kopje thee vertelt ze honderduit. Ze is onderweg naar haar dochter die in Molenhoek woont en als docente op de hogeschool in Nijmegen werkt. Nog tijdens haar ...