De oude vrouw op de trein of ‘de stille kracht’. - Sex Verhalen

De oude vrouw op de trein of ‘de stille kracht’.

... de plaats voor Bena te ‘reserveren’. Wanneer ik in Sittard nog steeds alleen zit voel ik een ongekend gemis. Ik lijk wel gek. Ik mis een vrouw. Ze kon mijn moeder wel zijn. Ik heb haar twee keer in de trein ontmoet. Toch neem ik die woensdag een trein later. “Hallo John. Fijn dat je er bent.” Mijn gevoel van spanning verandert acuut in opluchting. “Waar was je maandag? Ik heb je gemist!” Wie zei dat? Was ik dat? “Sorry jongen. Maandag had ik een afspraak bij de gynaecoloog voor controle. Cita had een halve dag verlof gepakt.” Nadat ik mijn tas en haar koffer in het bagagerek heb gedropt haalt zij gelijk een paar in aluminiumfolie verpakte bakjes uit haar tas. “Etenstijd jongen!” Het blijkt dat ze verschillende fruit- en vleeshapjes heeft ingebakken in een deegmantel. Gedipt in een van de meegebrachte sausjes zijn ze overheerlijk. “Waar was je al die tijd Bena. Mijn ex kwam niet verder dan de wereldgerechten van Knorr, dat dan hooguit een keer er week. Zelfs jou boterhammen van laatst waren lekkerder.” “Je weet toch wat ze zeggen over de liefde van de man John?” “Ja Bena. Pas sinds ik jou heb leren kennen, ben ik in dat spreekwoord gaan geloven.” “Je bent een schat jongen.” Ik kijk naar haar. Hoe aan hoe zij met haar klein goed verzorgde handen de hapjes naar haar mooi lichtrode gestifte lippen brengt. Ze kijkt me aan en lacht. “Wat zit je naar me te kijken John?” Ik voel me betrapt en begin te blozen. “Èh, i,,, ik weet ‘t eigenlijk niet, ik denk dat ik je op de een of andere ...

... manier boeiend vind.” “Boeiend, hmm boeiend… “ het lijkt alsof de het woord proeft, zoals eerder de hapjes. “Is dat het lot van een vrouw als ze haar aantrekkelijkheid verliest? Is ze dan alleen nog boeiend?” Ik wil me net gaan verdedigen wanneer ik een warme hand op de mijne voel branden.“ “Laat maar John. Je hoeft je niet te verdedigen. Ik ben een trotse oma.” Weer die mysterieuze glimlach. “en misschien ook nog boeiend.” Wanneer zij even later haar hand wegtrekt, blijft het gloeien. Veel te snel al weer bereiken we Geleen en net als een week eerder. Zoent ze me weer 3 keer bij het afscheid. Dit keer drukt ze bij de derde zoen haar lippen op de mijne, ik meen voor een fractie van een seconde zelfs haar tong tegen mijn lippen te voelen. Ik heb het gevoel dat ik niet meer leef. Ik functioneer. Er gaan meerdere weken voorbij. Mijn enige levendige herinneringen zijn die van mijn tweewekelijkse ontmoetingen met Bena. Steeds weer weet ze me te verrassen met exotische hapjes en wijze spreuken. Het frisse voorjaar maakt plaats voor de eerste zomerse dagen. Haar rokken worden korter, en de blouses worden niet langer bedekt door jassen en vesten. Het is weer eens maandag. Blijkbaar zit ik haar weer eens gedachteloos aan te staren. “Eén euro voor je gedachten John.” Ik schrik op. “Je gezicht Bena; het is mooi.” “Dat hoor ik graag jongen. Maar ik ben een vrouw… Not just a pretty face.” Ze kijkt om zich heen, maar onze medereizigers zijn allen met zichzelf, hun krant of hun smartphone ...