De oude vrouw op de trein of ‘de stille kracht’. - Sex Verhalen

De oude vrouw op de trein of ‘de stille kracht’.

... ik Bena’s gezicht met haar exotische glimlach voor me. Ik begrijp mezelf niet. Was ik dat? Ik heb een wildvreemde vrouw, zonder reserves, de details van de grootste krenking in mijn leven verteld. Zo eerlijk was ik zelfs niet tegen mijn moeder geweest, op de avond dat mijn leven aan diggelen lag. Wanneer ik die woensdag in Nijmegen uitstap loop ik naar het bord met de vertrektijden. Ik zoek op hoe laat de trein vertrekt uit Nijmegen die om 10 over 6 stopt in Molenhoek. Een minuut over zes. Jammer, wanneer ik op tijd van mijn werk wegga haal ik met gemak de trein van half zes. “Hallo John, wat leuk dat ik je weer tref. Mag je tas weer in het rek?” “Natuurlijk Bena. Zal ik je koffer er dan ook maar meteen in tillen?” “Ja jongen, aardig van je.” Ze kijkt me aan. “Heb je overgewerkt? Je hoeft toch maar tot vijf uur.” ‘Hoe weet ze mijn werktijden? Heb ik dat verteld, ik kan mij dat niet herinneren.’ “Èh nee. Ik had honger. Ik heb eerst een hapje gepakt bij de Burger King, bovendien had ik geen zin om nog voor mezelf te koken, vanavond.” “Jongen toch. Niet die ongezonde troep.” “Ik knik.” “Ze krijgt een resolute blik in haar ogen. “Dat gebeurt volgende week niet!” “Ik neem wel iets mee. Gezond en lekker.” Ik knik. Pas later besef ik dat ik er ongewild mee akkoord ben gegaan dat ik volgende woensdag weer de trein van een half uur later neem. ‘Ongewild?’ “Hoe was het bij je dochter Bena.” “Wel goed John. Cita doet haar uiterste best en de meiden zijn schatten. Maar ze hebben een ...

... vader nodig…. … En Cita een man.” “Als ze iets van haar moeder weg heeft, dan zal ze die wel snel vinden.” Ze lacht “Ik heb het, je al eerder gezegd John.. Je ben een vleier… …. Hoe was het op je werk?” “Wel oké naar ik aanneem, ik kreeg vanmiddag nog een schouderklopje van mijn baas. Maar eerlijk gezegd kan ik me van de afgelopen dagen weinig herinneren.” Een glimlach siert haar mooie lippen en voor een moment verdrink ik in haar diepbruine ogen.” “Help je me even met mijn koffer John? Wil je? We zijn bijna in Geleen.” ‘Bijna in Geleen??? Ik ben toch net pas … Wat is dit?” Natuurlijk help ik Bena met haar koffer. Net zo als enkele dagen geleden zet ik haar koffer op het perron. Weer krijg ik drie zoentjes op mijn wangen , alleen dit keer voel ik vóór het derde zoentje even haar lippen langs die van mij strijken. “Tot maandag John.” “Graag Bena, tot maandag.” De rest van de week? Ik functioneer. Mijn beoordelingsgesprek verloopt bijzonder positief, mijn salaris zal met ingang van de volgende maand met twee periodieken stijgen en mij wordt de langverwachte lease auto aangeboden. Maar wat doe ik. Ik kies ervoor om zeker het komende jaar nog van het openbaar vervoer gebruik te maken. Mijn baas kijkt me aan vol onbegrip maar beloont dit onverwachte gebaar met nog een extra periodiek. De daaropvolgende maandag zit ik weer in de trein. Gelijk in Heerlen heb ik een tafeltje opgezocht en mijn tas op de plaats schuin tegenover mij gezet. Dit keer niet uit gemakzucht maar om op die manier ...