Voetjes op de grond (12) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (12)

... om haar gezicht in mijn richting te draaien. Haar verdrietige blik, haar rooddoorlopen ogen en haar betraande wangen troffen me als een dolksteek in het hart. Koortsachtig zocht ik naar woorden van troost maar vond er geen. Uiteindelijk wist ik niets beter te bedenken dan mijn hoofd naar haar toe te buigen en een teder kusje op haar lippen te drukken. Haar huilen werd snel minder en toen ik de tranen van haar wangen begon te likken, stopte ze er helemaal mee. “Alsjeblieft Suzanne,” zei ik tussen twee likjes door, “zeg het me… zeg me wat je dwars zit.” “Jij,” reageerde ze met een krop in de keel. “Ik? Hoezo?” “Ja, jij…” Ze duwde mijn hoofd terug op het kussen. Even vreesde ik het ergste, maar gelukkig draaide ze zich wel naar mij toe. “Jij bent veel te goed voor mij, Marianne. Ik begrijp niet waaraan ik dat verdiend heb.” “Te goed..?” mompelde ik verbouwereerd. “Ik hou van je, Suzanne.” De woorden ‘met hart en ziel’ wist ik nog net in te slikken. Dat was dan wel de absolute waarheid, maar het leek me niet het moment voor een dergelijke diepgaande toevoeging. “Dat weet ik zo langzaamaan wel, Marianne.” “Nou dan? Wat is dan het pro…” “Sttt….” Haar vinger op mijn mond deed de rest. “Laat het me uitleggen nu ik het nog durf.” Haar rode ogen keken mij indringend aan. “Mag ik?” Ik knikte alleen maar. “Ik wou dat ik net zo zeker kon zijn als jij, lieverd,” zei ze na een kort moment van stilte. “Het is pas sinds gisteren dat het besef bij me binnensijpelt dat het verkeerd was om jouw ...

... toenaderingspogingen zo koppig te negeren. Langzaam groeit het idee dat een relatie met jou een eerlijke kans verdient, maar ik ben er nog lang niet. Door de schuld van Ben heeft mijn vertrouwen in de liefde een zware deuk opgelopen. Mijn gevoelens voor jou onderdrukken wordt met de dag minder vanzelfsprekend, maar toch vrees ik dat je nog heel wat geduld met me zal moeten hebben.” “Geen probleem,” zei ik zelfverzekerd. Haar openhartigheid gaf mijn vertrouwen dat onze liefde weldra helemaal open zou bloeien een enorme boost. “Ik zal alle geduld van de wereld opbrengen, zolang ik maar bij je kan zijn… Op één voorwaarde!” “Oh ja? En die is?” “Dat ik met je mee mag naar de kraamkliniek. Ik wil bij je zijn tijdens de bevalling.” “Oooh…” Suzanne slikte moeilijk en even dacht ik dat ze opnieuw zou gaan wenen, maar dan verscheen er een brede glimlach om haar mond. “Eigenlijk had ik je dat zelf al willen vragen, maar ik durfde niet zo goed… Wat lief dat je dat zelf voorstelt, zeg. Je bent écht veel te goed voor mij.” “Het antwoord is dus ja?” vroeg ik voor de zekerheid. “Ja, lieve schat, maar euh… ook op één voorwaarde!” “Je zegt het maar,” zei ik vol vertrouwen. De plotse guitige fonkeling in haar ogen was me niet ontgaan. Zo zwaar om dragen zou die voorwaarde dus allicht niet zijn. Toch liet Suzanne me nog even in onzekerheid. Ze vlocht de vingers van haar hand door de mijne, waarna ze onze verstrengelde handen op haar dikke buik legde. “Kus me, Marianne,” zei ze toen. “Ik wil dat ...