Marie-Simone En Fabian - Sex Verhalen

Marie-Simone En Fabian

... nootjes opgevallen. Niet zo gek, want je kon niet om haar heen kijken. En er ook niet overheen, want ze kwam stukken dichter in de buurt van de twee meter dan ik. Ze was, laten we zeggen, bijzonder fors gebouwd, bijzonder fors maar niet dik. Alles aan haar was binnen harmonische proporties buitenmaats groot. Het was een hele dame, een dame van het formaat reuzin. Een verschijning als het ware. Of je wilde of niet, je ogen werden naar haar toegetrokken. Nu val ik eigenlijk nooit op Surinaamse dames en nu ook niet, maar of ik wilde of niet, uit een soort van verbijsterde verbazing bleef ik naar haar kijken. Een magistrale bos lang krullend haar, een absoluut niet ordinaire maar lichtelijk sexy outfit. Met een topje waar een soort van bh met een netwerk van boven, van denkelijk Marlies Dekkers, bovenuit puilde, nee puilde is te goor, bovenuit zwelde, zwiel en zwol. Vanwege borsten die als halve watermeloenen zo groot waren. Dus groter dan een gewone suikermeloen. Indrukwekkend, statig, imposant. Billen navenant. Een glanzend strakke huid van allerpuurste chocolade, die ook een Gauguin of een Picasso niet, hoelang ze hun kleuren ook zouden mengen, op het doek zouden kunnen pleuren. Maar haar hoofd, een kop als een leeuwin met de manen van een leeuw, was het middelpunt van haar persoonlijkheid. Dus niet haar borsten, die als een hagelstrak welvarend heuvellandschap boven haar topje de horizon verduisterden. Haar gezicht was een grote genietende ongecompliceerde glimlach naar het ...

... leven. Oh my god, wat zat die lekker in haar vel. Ogen waar een blij licht in en uit schitterde en straalde. En een mond met de mooiste lippen die grote happen uit het leven nam. Voor het eerst van mijn leven was ik jaloers op een vrouw; ik wou dat ik zo gelukkig was, dacht ik, toen zij voor me met drie volle AH tassen naar buiten liep. Buiten sjouwde ik moe en moedeloos achter haar aan de trambaan over en aan de overkant keek ik nog even hoe zij naar haar autootje liep. Hoe kan het groeien dacht ik nog. En toen scheurde een van haar tasjes open toen ze de kofferbak opendeed. Blikjes, broodjes, bloemkolen, bolletjes knoflook en van alles rolde op de grond en onder haar autootje. Shit, godverdomme, kut, kut, kutkolotasjes, althans dat dacht ik te horen. Geen idee of kutkolo typisch Surinaams is.Omdat niemand haar te hulp schoot, deed ik het maar. Meteen een hemelsbrede stralende glimlach als bij voorbaat dank. Ik zet mijn tas naast die van haar neer en help haar blikjes bruine bonen oprapen die al ver onder de auto gerold waren. Ze gooit alles los in de kofferbak en zet de andere tasjes ernaast. Als laatste pakt ze die van mij. Ho ho, die is van mij. Oh sorry, schatje. Good gracious, lacht ze, wat is die trouwens zwaar. Kwam natuurlijk door al dat bier. Ze zegt dat ik wel uitkijken mag, dat die ook niet gaat scheuren. Weet je wat schatje, je woont toch in de buurt? Zet ik je thuis met die zware tas af. Dat heb je wel verdiend schatje. Hoef je niet te sjouwen. Waar woon je? Drie ...