Appie Boy - 3 - Sex Verhalen

Appie Boy - 3

Klik hier voor het vorige deel uit deze serie:Appie Boy - 2Hij zat er nog hetzelfde als dat ik hem had achtergelaten. Het leek wel een hoopje ellende zoals die daar nu zat. Wat een verschil met vorige week toen die zo zeker overkwam. Zo zag je maar hoe anders iemand kan zijn als je eerlijk tegen elkaar bent dacht ik. Hij nam een slokje van zijn water. ‘Dus, je familie weet dat je gevoelens hebt voor jongens?’ Verschrikt keek hij me aan. ‘Natuurlijk niet. Het mag echt niet van ze. Ik weet niet wat ze dan doen maar ze zouden heel, heel boos worden.’ Met grote ogen keek hij me aan. ‘Ze mogen het ook echt niet weten.’ Ik kreeg medelijden. Deze jongen zat duidelijk in een moeilijk parket. Maar was het mijn taak om me daar mee te bemoeien? Ik kon gewoon tegen hem zeggen dat het kut voor hem is maar dat ik er niks mee kan. Klaar. Maar ik wist van mezelf dat ik dat niet kon. Soms had ik een hekel aan mijn karakter maar ik kon hem nu eenmaal niet aan zijn lot overlaten.‘Hoe ga je je leven leiden dan? Trouwen met een meisje dat verliefd is op jou en jij niet op haar? Kinderen krijgen en iedereen inclusief jezelf in de maling nemen?’ ‘Ik weet het ook niet oke. Ik weet niet wat ik moet doen, wat ik kan doen.’ Ik keek hem aan. ‘Weet je zeker dat je ouders en broer erop tegen zijn?’ ‘Waarom denk je dat mijn broer zo arrogant naar je deed? Omdat die het van jou, zoals iedereen het weet. Hij heeft het wel is tegen mijn ouders gezegd tijdens het eten. Hij kreeg nog net geen klap dat die ...

... zoiets zei. Die zondag moesten we van mijn ouders om jouw genezing bidden en dat je vooral geen andere mensen aanstak met zulke dingen.’ Hij keek me strak aan. ‘Zo denken ze erover.’Ik stond perplex en wist niet wat ik moest zeggen. Ik voelde mijn onzekerheid weer opkomen die ik rond mijn coming out gevoeld had. Dat gevoel in dat klaslokaal op het moment dat iedereen die foto kreeg en zag. Ik stopte het gauw weer weg, niet aan denken, dat is jaren geleden. Ik keek Sam aan, stond op en ging in de stoel naast hem zitten in plaats van tegenover hem. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ Blijkbaar was dat het enige wat er nog nodig was. Hij brak, begon te snikken, er liepen tranen over zijn wangen.’ Ik had al zoiets verwacht, je kon dit niet zonder vertellen zonder emotie te tonen, zeker niet in zijn situatie. Ik sloeg mijn armen om hem heen en trok hem tegen me aan. Troostend, geen andere intenties. Hij verborg zijn gezicht in mijn schouder. Een aantal minuten zaten we daar. Hij werd rustiger. Hij maakte zich van mij los. Een rood betraand gezicht keek me aan. Ik pakte een pakje zakdoekjes uit een la, pakte er eentje uit en veegde zijn tranen van zijn gezicht. ‘Bedankt.’ Het kwam er zachtjes uit. Ik keek hem begripvol aan. Wist verder niet zo goed wat ik moest zeggen. Gelukkig doorbrak hij de stilte. ‘Ik wil helemaal niet leven zoals zij dat willen. Ik geloof ook helemaal niet in wat zij geloven. Liefde is altijd goed en dan maakt het niet uit tussen welke personen. Maar dat snappen zij ...