(on)Gewenste intimiteiten 1/4 - Sex Verhalen

(on)Gewenste intimiteiten 1/4

... gestalte, kort rood haar, én met teveel sproeten op en rond de neus voor een meisje van tweeëndertig. Regelmatig bezoek aan het fitnesscenter zorgde er wel voor dat ik een redelijk goed figuur had, maar dan nog leek ik enkel in staat om de aandacht te trekken van mannen die een kwarteeuw ouder waren dan ik. Het feit dat ik geen date met een jongen meer heb gehad sinds de middelbare school is op dat vlak veelzeggend. Tegelijk zegt het lang niet alles. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik al op mijn zestiende ontdekte dat ik ‘anders’ was. Tijdens een slapeloze nacht realiseerde ik me plots dat mijn masturbatiefantasieën niet op jongens of mannen waren gericht. Niet dat ik in die tijd veel afspraakjes met meisjes had. De tijd was er niet rijp voor óf ik viel op de verkeerde. Mijn gevoelsleven was één grote puinhoop op het moment dat ik naar de universiteit ging, maar ik had geluk. Mijn vrienden daar stelden zich heel begrijpend op, waardoor ik stilaan de moed vond om met mijn ware gevoelens naar buiten te komen. Toen ik het mijn ouders vertelde, toonden die zich minder verrast dan ik vreesde. Moeder bleek het al een hele tijd te vermoeden en leek opgelucht dat ik het eindelijk had durven zeggen. Mijn vaders voornaamste reactie was een advies dat ik mijn hele leven niet zal vergeten. “Tessa, denk eraan,” zei hij, “als het erop aan komt, kan een vrouw een even grote lul zijn als een man.” Zijn woorden klonken toen hard en bot, maar het leven heeft me geleerd dat hij ...

... overschot van gelijk had…dus, alsnog bedankt, pap! Alhoewel ik helemaal niets wist over het privé-leven van Angela, begon me dat toch te intrigeren. Op een dag ving ik ergens op dat ze gescheiden was. Waar het was en van wie ik het hoorde, dat weet ik niet precies meer, maar ik ving iets op over een professor in de rechten met wie ze gehuwd zou zijn geweest. Haar ernaar vragen durfde ik niet en uit zichzelf zou ze het er nooit met mij over hebben, dat wist ik wel zeker. Angela was nu eenmaal iemand die je jouw eigen levensverhaal van naaldje tot draadje kon laten vertellen, om dan aan het eind te beseffen dat zij wel alles van jou wist, zonder dat ze ook maar iets over zichzelf had gelost. Tot dan toe was de basis van onze samenwerking gebaseerd op alle denkbare variaties van de omgangsvorm die ik hierboven schetste. Basis beleefdheden, duidelijke afspraken en korte gesprekjes waren daarin de rode draad. Zo konden we bijvoorbeeld gezellig kletsen over koffie en koffiekoeken… Op een dag stond ze erop dat ik na het werk met haar zou dineren om het binnenhalen van een grote opdracht voor een multinational te vieren. Angela was in een uitgelaten stemming, waardoor het een bijzonder leuke en gemoedelijke avond werd. Vanaf die dag begon ik ons, zei het aarzelend, als vriendinnen te beschouwen. Nou ja, voor zover zoiets natuurlijk mogelijk is tussen werkgever en werknemer. "Tessa?" klonk het een week later. Zoals steeds sprong ik meteen op bij het horen van mijn naam en liep naar haar ...