(on)Gewenste intimiteiten 1/4 - Sex Verhalen

(on)Gewenste intimiteiten 1/4

... ik nog aangenomen ook. Het was een bescheiden advocatenkantoor, opgericht door Adelbert Keinen. De man had intussen zijn ‘schaapjes op het droge’. Hij zat tegen zijn pensioen aan en verbleef tegenwoordig het grootste deel van het jaar, samen met zijn liefhebbende echtgenote, in het zonnige Tenerife. De dagdagelijkse leiding van het kantoor liet de heer Keinen met plezier over aan Angela Thijs. Deze ambitieuze advocate als partner in zijn praktijk opnemen, was een beslissing die hij zich op geen enkel moment beklaagde. Op termijn zou Angela zijn zaak kunnen overnemen, maar tot die tijd paste de veel jongere, maar o zo hardwerkende advocate hem én zijn praktijk als een handschoen. De ‘partners’ waarvan sprake in de naam van het kantoor waren twee vijftigers die ik maar zelden zag. Ze werkten als freelance advocaten voor de zaak en hadden hun kantoor op de tweede verdieping. Eigenlijk kende ik beide heren niet echt maar hun namen zag ik herhaaldelijk passeren in de interne mailconversatie. Helemaal vreemd waren ze me dus ook weer niet. Beide heren hadden elk ook een assistente ter beschikking. Dat waren twee sympathieke, oudere dames die al jarenlang voor het kantoor van Keinen werkten en met wie ik af en toe een praatje maakte, ook al had ik vaak het gevoel dat het van hun kant uit nooit echt van harte was. Ik denk dat ze me als een indringer beschouwden, die hen over het hoofd was gesprongen. Hoe dan ook, dat was hun probleem. Angela Thijs had zichzelf ontwikkeld tot een ...

... kei in bedrijfsrecht. Het legde haar geen windeieren, want steeds meer grote bedrijven wisten haar kantoor te vinden. Ondanks dat ze nog maar negenendertig was, sleepte ze al de reputatie met zich mee van een meedogenloze, bloedzuigende advocaat, die altijd en overal ging voor het belang van haar cliënt. Wellicht was haar uiterlijk daar niet vreemd aan. Met haar 1m86 was ze zonder meer een imposante verschijning, die moeiteloos het ‘domme blondje’ vooroordeel weerlegde als ze je met haar koele, blauwe ogen aankeek. Menige advocaat van de tegenpartij had zich in de vakbekwaamheid van de volslanke meester Thijs vergist, waardoor haar reputatie van ‘harde tante’ alleen maar versterkt werd. Zelf merkte ik daar echter nauwelijks iets van. Eigenlijk vond ik haar een heel aardige vrouw, rustig en beheerst, misschien bij momenten veeleisend, maar altijd met een glimlach. Dat maakte van haar op kantoor nog geen fruitig, zoetsappig type, maar ze behandelde mij beslist niet als haar slaaf. Koffie voor haar halen was iets wat alleen van me werd verwacht als ze daar zelf niet de tijd voor had. Ze behandelde me als een gelijke en praatte honderduit met me over van alles en nog, behalve over haar privé-leven. Toen ze me op een bepaald moment vroeg om haar voortaan Angela te noemen, voelde ik zo aan dat ze het niet betuttelend bedoelde. In het begin dat ik voor Angela werkte, had ik nauwelijks de moed om haar iets te vragen. Ik ben wat je zou kunnen noemen eerder een verlegen type, klein van ...