(on)Gewenste intimiteiten 1/4 - Sex Verhalen

(on)Gewenste intimiteiten 1/4

... kantoor om te kijken wat Angela van me wilde. Haar hele bureau lag bezaaid met papieren documenten en ze had haar Bluetooth-telefoon bij haar oor. De hoopvolle blik waarmee ze me aankeek, liet me al vermoeden wat er van me verwacht werd. "Tess," zei ze, haar telefoon afdekkend met haar vrije hand, "ik kan die ondertekende bevestiging van Verstrepen die ze vorige week stuurden nergens vinden.” Ik knikte. "Die is al geklasseerd. Ik zal ze even voor je pakken." Snel liep ik naar de achterzijde van haar kantoor, waar in een enorme wandkast alle belangrijke bestanden werden bijgehouden. Dit soort vragen waren niet ongebruikelijk. Angela was een zeer goede advocaat, maar ze had een hekel aan papieren documenten. Liefst van al handelde ze haar zaakjes af via e-mail of scan. Papier bracht, volgens haar welteverstaan, alleen maar rompslomp met zich mee en dat beschouwde ze als tijdverlies. Helaas voor Angela was het lang niet mogelijk om al haar zaken via elektronische weg af te handelen, maar dan nog had ze een hekel aan het bijhouden van een degelijk klassement en dus deed ik dat in haar plaats. Als ik erop terugkijk, dan is het eigenlijk best grappig dat we dat deel van mijn taak nooit besproken hebben. Zonder nadenken ben ik daar ingerold alsof het vanzelfsprekend was. Toen ik na een paar maanden voorstelde om het klasseringsysteem van mijn voorgangster wat doorzichtiger en gebruiksvriendelijker te maken, kreeg ik als goedbedoelde opmerking dat ik zoiets niet hoefde te vragen. ...

... Geen wonder dus dat ik het bewuste bestand binnen de twintig seconden op haar bureau kon leggen. "Ja," zei Angela in de telefoon, "ik heb het hier voor me." Ze schonk me een dankbare glimlach en met een handgebaar gaf ze aan dat ik best nog even kon blijven. "Ja, precies…” hoorde ik haar zeggen. “U bedoelt de specifieke Europese richtlijnen, neem ik aan?” Angela keek naar me op en ik knikte begrijpend. Snel bladerde ik doorheen de bundel naar het document dat ze nodig had. Ook dat was een van die dingen die ze nooit had gevraagd, maar die ik spontaan voor haar deed. Even vanzelfsprekend bleef ik de hele duur van het gesprek bij haar en de conversatie volgend, kon ik haar nog een aantal keren probleemloos doorheen de papieren bundel gidsen. Toen Angela een einde maakte aan het gesprek en de verbinding verbrak, rolde ze met haar ogen. “Idioot,” mompelde ze. Ze keek naar de grote, kristallen wandklok en schudde haar hoofd. “Verstrepen en Co wil het een en ander herbekijken. Binnen tien minuten heb ik beneden met hen een vergadering. Zorg ervoor dat ik niet gestoord word, Tessa. Ik moet me kunnen voorbereiden.” "Geen probleem," verzekerde ik haar, waarna ik terugliep naar mijn eigen kantoortje en de deur achter me sloot. Ook dit was niet ongewoon. Twee tot drie keer per week kwamen er cliënten langs - of potentiële cliënten - om hun zaak te bespreken. De bloei van Angela 's praktijk hing af van dit soort bijeenkomsten. In zekere zin waren het een soort van ‘verkooppraatjes’ waar ze ...