(on)Gewenste intimiteiten 1/4 - Sex Verhalen

(on)Gewenste intimiteiten 1/4

... Nooit eerder had ik me aangetrokken gevoeld tot een vrouw die ouder was dan ik. Ergens was er wel het besef dat het een gevaar inhield dat ik mijn werkgeefster, en wat er tussen ons gebeurd was, gebruikte om mijn eigen erotische verlangens in te vullen, maar het was sterker dan mezelf. Sinds die bewuste vrijdagmiddag lag ik elke avond te kronkelen op mijn eigen vingers, terwijl in mijn vertroebelde geest Angela steeds heel erg dichtbij was. Elke avond ‘proefde’ ik haar warme zachtheid op mijn lippen, opnieuw en opnieuw… “Tessa?” We waren alweer een week verder. Afgaande op de klank van haar stem had ze me dringend nodig en dus haastte ik me naar Angela’s kantoor. Ze stond rechtop achter haar bureau en dekte haar telefoon af toen ze me zag binnenkomen. “Hebben we al iets teruggekregen van die man van de belastingsdienst?” vroeg ze. “Ik heb die cijfers dringend nodig.” “Ik denk het niet,” antwoordde ik, “maar als je wil, kan ik voor alle zekerheid wel snel even door de ingekomen mails bladeren.” Ze knikte, dus rende ik naar mijn computer en scrolde snel door de lijst van binnengekomen berichten. Er zat niets tussen van de belastingen en met die boodschap liep ik terug naar het kantoor van mijn bazin. “Nee, zeg ik je!” hoorde ik haar zeggen. Ze klonk boos. “Ik kan geen schikking ondertekenen zonder dat de taxatiedienst de cijfers bevestigd heeft. Ik zal nooit zomaar een blind advies geven, laat dat duidelijk zijn.” Angela keek me hoopvol aan maar ik kon niet anders dan mijn ...

... hoofd schudden. Ze beet op haar onderlip, waardoor ik wist dat ze een aantal dingen stond in te slikken die ze onmogelijk hardop kon zeggen. “Nee!” zei ze uiteindelijk in de telefoon. “U luister niet naar me… We kunnen niet… Ja… Nee… Nou ja, dat is een mogelijkheid. Zou hij daarmee akkoord gaan?… Wat..!?” Haar ogen werden plots groot. “Al onderweg naar hier…? Dat kunt u niet menen?” Het gesprek volgend, wachtte ik geduldig af voor het geval ze nog iets nodig zou hebben en zonder het te willen dwaalden mijn ogen af naar de stoel achter Angela. De herinneringen gierden direct door mijn hersenen, tot ik me plots realiseerde dat ze met een handgebaar mijn aandacht trok. “Ja,” zei ze met een zucht, “we kunnen hen ontvangen. We zullen er klaar voor zijn… Fijn… Tot ziens.” De ergernis stond op haar gezicht te lezen toen ze de telefoon neerlegde. “Wat is er aan de hand?” vroeg ik. “Die ezels willen de deal aanpassen,” gromde Angela. Ze liet zich in haar bureaustoel vallen en wreef over haar voorhoofd. “Ze onderhandelden een nieuwe overeenkomst met de spoorwegmaatschappij en daar willen ze mijn mening over. Ze zijn al onderweg en binnen tien minuten zijn ze hier.” “Tien minuten?” reageerde ik onthutst. “Ik weet het, Tess,” zuchtte ze, “cho… wat heb ik een bloedhekel aan last minute vergaderingen.” “Zul je er klaar voor zijn?” vroeg ik zo rustig mogelijk. In mijn hoofd woede echter een grote storm, in het verontrustende besef dat minstens een deel van mijn hersenen een kans registreerden. ...