(on)Gewenste intimiteiten 1/4 - Sex Verhalen

(on)Gewenste intimiteiten 1/4

... de angst dat mijn carrière bij Keinen & Thijs een abrupt einde zou kennen. Vreemd genoeg was ik tegelijkertijd ten prooi aan een soort opwinding die mijn hart sneller deed kloppen en die me deed kronkelen op mijn stoel. “Tessa!?” Bij het horen van mijn naam ging mijn hoofd vanzelf met een ruk omhoog. Ik keek in Angela’s koele, blauwe ogen en zij keek mij aan. Het was zonneklaar dat we geen van beiden wisten wat er nu gezegd moest worden en dat we ons allebei schaamden. Uiteindelijk verscheen er iets van een glimlach op haar gezicht, waardoor mijn spieren zich wat ontspanden. “Tess,” zei ze, “we hebben een veel beter contract beet dan ik vooraf durfde hopen. Bij de eerste vijf projecten die Daems in onze stad wil realiseren, zullen wij hen vertegenwoordigen.” “Dat… dat is geweldig,” stamelde ik, onderwijl een glimlach forcerend die wellicht meer op een grijnslach geleken zal hebben. “Gefeliciteerd.” “Dank je,” zei ze , begeleid door een knikje. “Ik… ik denk dat ik maar naar huis ga. Ik ben toe aan wat rust, dus lijkt het me een goed idee om maar wat vroeger aan het weekend te beginnen.” Ze keek wat ongemakkelijk om zich heen. Voor zover ik me herinnerde, had ik haar nog nooit zo onhandig naar iets ondefinieerbaars op zoek gezien. “Als… als jij door jouw papierwerk heen bent, dan moet je ook maar naar huis gaan, Tess. Ik zie je maandag wel weer.” Ik had de grootste moeite om mijn kin niet op het bureau te laten zakken. Werd ik écht niet ontslagen? “Goed idee,” mompelde ik, ...

... nadat ik mezelf eerst eens flink in de arm had geknepen. “Alvast een prettig weekend, Angela.” Tijdens het weekend kwam ik tot het inzicht dat ik vooral mezelf niets wijs moest maken. Angela had me beslist geen signaal gegeven dat ze mijn ‘actie’ goedkeurde. Ze had zich alleen maar waardig gedragen door mij niet te ontslaan voor mijn ‘spontane hulp’, hoe ongepast hetgeen ik had gedaan ook was. Tegen maandagmorgen had ik over de hele zaak voldoende kunnen nadenken en was tot het besluit gekomen dat ik maar beter kon doen alsof het nooit had plaatsgevonden. Angela leek hetzelfde te willen doen en uiteraard was dat een hele opluchting voor me. Het vreselijke, slopende gevoel dat je in een paar minuten je hele leven hebt verpest, wilde ik nooit meer meemaken. Na enkele dagen lukte het ons al aardig om weer normaal met elkaar om te gaan. Onze interactie werd langzaamaan weer even vertrouwd en professioneel. Het onhandige gevoel dat ik had als we om elkaar heen bewogen, gleed vanzelf naar de achtergrond en we konden weer gewoon met elkaar praten en lachen, zonder dat we ons daarbij als dwazen gedroegen. Uiteindelijk geraakte ik ervan overtuigd dat Angela het gebeurde al bijna was vergeten, maar zelf kon ik dat niet. Hoe hard ik ook mijn best deed om daar verandering in te brengen, het lukte me gewoon niét. Angela maakte voortaan prominent deel uit van mijn stoutste fantasieën en ergens was dat best wel gek. Op haar negenendertigste zag Angela er beslist nog heel goed uit, maar dan nog. ...