De bekentenis [P. Anonymous] - Sex Verhalen

De bekentenis [P. Anonymous]

... maar één mogelijkheid om zijn vriendin duidelijk te maken welk onblusbaar vuur er in hem brandde. Het was een weinig subtiele manier, maar na lang twijfelen had hij toch besloten er voor te gaan: vanavond moest Femke wederom in haar broek plassen. “Weet je zeker dat dit de snelste manier is om thuis te komen?” vroeg Femke met een benauwd stemmetje. “Natuurlijk,” antwoordde Mike. “Het is wel een eindje om, maar we ontlopen mooi de file.” Hij keek opzij naar zijn vriendin, die steeds witter wegtrok. “En komen we dan nog wel een benzinestation tegen?” vervolgde Femke ongerust. “Ik denk het wel,” zei Mike. “Als we weer terug zijn op de snelweg. Maar we kunnen ook thuis nog even wat eten.” “Snap je het dan écht niet?” viel Femke onverwacht naar hem uit. “Ik moet nodig naar de wc, maar we zitten al een eeuwigheid in de middle of nowhere!” Mike schrok van de plotselinge felheid van zijn geliefde. “Ik... ik denk dat we de file nu wel voorbij zijn,” hakkelde hij. “Ik zal de grote weg weer opzoeken.” Hij zag dat Femke haar rechterhand tegen haar kruis had geklemd. Het was wel duidelijk dat hij haar geen plezier deed met zijn bizarre plan. Desondanks voelde hij zijn erectie steeds harder tegen de stof van zijn broek drukken. In zijn hoofd had Mike het scenario voor vanavond al talloze malen gerepeteerd: onderweg in de auto zou Femke tot haar ontsteltenis de controle over haar blaas verliezen. Eenmaal thuis zou hij haar onder het spreken van troostende woorden in zijn armen nemen, ...

... waarbij hij met zijn hand quasi-nonchalant haar natte broek zou beroeren. Na een tijdje zou hij haar in het oor fluisteren dat hij tot zijn eigen verbijstering moest constateren dat het vochtige textiel hem opwond. Net als de vorige keer zou Femke zich door zijn hartstocht laten meeslepen, waarna hij haar in bed zou verwennen als nooit tevoren. En als ze eenmaal de positieve associatie met zinderende seks had gelegd, zo hoopte Mike, zou Femke in de toekomst misschien ooit genegen zijn spontaan voor hem in haar broek te plassen. “Waarom luister je niet naar me?” klaagde Femke geërgerd toen ze na een eindeloze rit over binnenwegen eindelijk weer op de snelweg zaten. “Ik moet écht heel nodig plassen. Ik kan het bijna niet meer ophouden.” Duidelijk niet langer in staat te veinzen dat ze alles onder controle had, had ze haar eerdere gêne compleet laten varen. “We konden op die 80-kilometerweg onmogelijk stoppen,” pareerde Mike haar verwijt. “Er zaten auto’s vlak achter ons, en de berm was veel te smal om te parkeren.” Een onprettig schuldgevoel begon hem te bekruipen. Ze hadden drie kwartier over rustige B-wegen gereden. Femke had gemakkelijk even ergens langs de kant van de weg kunnen neerhurken, maar dan zou alles voor niets zijn geweest. “Kun je dan nu tenminste wat harder rijden?” drong Femke knorrig aan. Bij iedere hobbel in de weg klemde ze haar hand strakker tussen haar benen. “Natuurlijk, ik breng je zo snel mogelijk naar een wc,” antwoordde Mike. “Het komt helemaal goed.” ...