Eerste schreden (9) Laura - Sex Verhalen

Eerste schreden (9) Laura

... schonk het in. Ze plaatste een schoteltje ernaast met suikerklontjes en een klein dopje melk. Daarna plaatste het tweede kopje voor de dame. En verliet gelijk de ruimte weer. 'U bent nieuw'. Ze constateerde een feit. Ik probeerde aan de woorden een stemming te ontleden, maar het klonk neutraal. Ik knikte slechts, wist niet wat ze nu wilde, of waarheen het gesprek zou gaan. 'Mijn naam is Laura, jonkvrouw van Amstelland'. Ze zei het gedecideerd. Ik knikte slechts, wachtend op wat ze verder zou vertellen. Goh, adel... dat had ik nou net niet verwacht. Ze leek meer op een directrice van een overheidsinstituut. Ze verschoof haar kopje wat, en nu ik naar haar keek merkte ik dat ze haar hoofd iets schuin hield. Ze bestudeerde mij alsof ik een soort standbeeld was. Niet dat ik had te klagen, ik had gewoon een oude kop, rimpels en een teruglopende haarlijn. Ze zeiden wel eens dat mijn gezicht vierkant was. 'Bent u al lang chauffeur ?'. Eindelijk een vraag waar ik iets kon vertellen. 'Ja, ik heet Peter Plezant. Mijn collega belde vanmorgen of ik zijn diensten kon overnemen omdat zijn dochter naar het ziekenhuis moest. En ja, ik had de tijd dus ik heb vandaag zijn diensten allemaal uitgevoerd'. Met een glimlach keek ik naar de dame. Ze kantelde haar hoofd naar de andere kant. 'Nee. Nog niet alle diensten' . Ze zei het weer met een neutrale stem waaruit geen emotie uit was op te maken. Ik vroeg me af wat ik had gemist. Ik nam nog een slok van de lekkere koffie en probeer zo neutraal ...

... mogelijk terug te kijken. 'Bent U gelukkig ?'. Ik snapte de vraag helemaal niet. Ze keek me nu met een vragende blik aan. 'Eh ja. Ik vind van wel. Waarom wilt U dat weten ? '. 'Stil, ik stel de vragen'. Haar hand bewoog in een wegwerp gebaar. Weer die stilte die als een soort muurtje tussen ons hing. Ze was me echt helemaal aan het analyseren besefte ik. Om aan haar zoekende blik te ontkomen nam ik weer een slok en zette het kopje koffie neer. Nu het leeg was, kon ik mooi mijn excuus maken en naar het ziekenhuis gaan om mijn collega en zijn dochter op te halen en de auto weer in te leveren. ' Peter, je hoeft niet meer naar het ziekenhuis. Je collega is al naar huis. Zijn dochter had een spier in de maagstreek verrekt'. Bamm waar kwam dat vandaan ? Kon ze ook gedachten lezen ? Nerveus probeerde ik met mijn hand even mijn aan mijn neus te wrijven waar ik ineens onnoemelijk veel jeuk had. Speelde ze een spel met mij ? Nee, dat kon niet want de dochter was echt ziek geweest vanochtend. 'Hoe weet U ...' begon ik om te vragen wat ze nu precies wilde. Maar haar hand schoot omhoog zodra de eerste woorden over mijn lippen kwamen. Dit was werkelijk een beetje vreemd zo. Van binnen voelde ik me ook raar. Neeh.. ze zou toch niks in mijn koffie gedaan hebben ? En op het moment dat ik het besefte merkte ik dat ik mijn armen niet meer op kon tillen. En ze wist het, want ze schoof achteruit en stond langzaam op en kwam naar me toe. Heel kalm, heel beheerst in bewegingen haast in slow-motion en ...