De Uitvaart - 2 - Sex Verhalen

De Uitvaart - 2

... zichzelf dacht. Hem in elkaar meppen en een ongelooflijke scene schoppen om deze egoïstische klootzak die mijn leven verpest had voor eens en altijd uit mijn leven te bannen.Maar ik kon het niet, ik durfde het niet. Ik begon te shaken en de vrouw naast me pakte mijn hand vast.‘Nog even’ fluisterde ze,‘Doorzetten, hij was zo’n aardige buurman. Ik was er ook helemaal kapot van toen hij zo onverwacht is heengegaan.’De vrouw wist niet wat er werkelijk aan de hand was. Ik liet het zo en herpakte me.Richard rondde zijn verzoenende speech af en liep op zijn moeder en zus af die hem emotioneel en huilend omhelsden. Het was een moment waarop veel mensen het niet meer droog hielden. De dood van iemand die oude wonden deed helen.Verweesd zat ik in de zaal. Niet wetend wat te doen.Richard liep weer terug naar de plek achter mij. Ik probeerde strak voor me uit te staren om te voorkomen dat ik de controle over mijn emoties verloor.Maar Richard hield in bij mij en trok me overeind van de bank en sloeg beide armen om me heen en fluisterde in mijn oor. ‘vergeef me voor mijn koppigheid, ik heb je zo gemist, ik hou nog steeds van je.’Ik brak terwijl hij me stevig vasthield. Een omweg van tien jaar doelloosheid in mijn leven bracht me weer terug bij het beginpunt.Mijn anker, mijn Richard, zijn lichaam zijn ziel, zijn vertrouwdheid, zijn veiligheid en optimisme die ik zo had gemist.‘Wat ben je toch een moeilijke klootzak’ zei ik ingetogen maar net iets te hard.Maar het klonk eerder als ...

... vergeving en geen woede.‘Ik weet het’ fluisterde Richard. Ik spreek je zo meteen oké?’Ik knikte krachteloos hem aankijkend in zijn ogen. Hij was bang en onzeker, maar had de moed samengeraapt om ondanks wat er vroeger was voor gevallen hier toch te zijn, en de angst getrotseerd dat het allemaal anders opgevat had kunnen worden.Dit was mijn held van vroeger. Die altijd de moeilijke weg gekozen had waarop een mooie toekomst in het verschiet had gelegen.Ik was om, ik was bij de eerste blik die we kruisten na zo lang geleden al om gegaan.Ik ging zitten en verzonk in mijn eigen gedachten. De vrouw naast me, kneep in mijn hand alsof ze begreep wat ik doormaakte. Ze gaf me een pakje zakdoekjes.Ik keek haar dankbaar aan.En toen was de plechtigheid voorbij. De uitvaartbegeleider legde uit dat de familie als laatste afscheid zou nemen.Op stemmige muziek het Avé Maria, schuifelde iedereen naar buiten.Maar ineens liep Richard naast me en hield mijn hand vast en hij keek me aan alsof hij steun zocht. Ik knikte en sloeg mijn arm om hem heen.Hij brak.Hij raakte de kist aan en huilde zich tegen mij aandrukkend.‘Sorry oude klootzak, dat we allebei zo koppig zijn geweest.’Ik streelde Richards nek.Ik was er voor hem! Mijn vent, mijn rots in de branding die eindelijk zijn kwetsbaarheid durfde tonen.Zijn zus trok ons huilend uit de rij. Wij moesten bij het allerlaatste afscheid zijn.De cirkel was gebroken geweest, maar de cirkel werd ook weer gesloten.En daar stond ik dan onzeker en tegelijk ...