Een Wel Heel... - 1 - Sex Verhalen

Een Wel Heel... - 1

... leek Ron nogal aan te grijpen want hij keek super zorgelijk, slaakte een put diepe zucht, wriemelde even aan zijn knot en schikte vervolgens zijn sarong.In al deze absurditeit vroeg ik mij ineens af of Ron wel een slip of boxer zou dragen.‘Vrouw, lieve vrouw, ik zie dat je hiervan schrikt weet je. Het lastige is dus dat Robbert en Evert het nooit officieel hebben uitgemaakt met elkaar dus ja...gedoe all over the place’.Ron leunde ondertussen tegen de muur. Ik vond hem er super mannelijk uitzien maar door zijn manier van doen twijfelde ik aan zijn geaardheid.‘Annechien zei dat je binnenkort gaat exposeren’...zei ik ineens plompverloren.Even leek hij uit het veld geslagen, toen greep hij mij opnieuw bij de hand.‘Ja, je hebt gelijk, je hebt absoluut gelijk’.'Ja, oké', bracht ik vragend uit.We gingen nog twee trappen op en vervolgens een donkere gang over. Ik huiverde en liep als een willoos popje achter Ron aan. Op enig moment kwamen we blijkbaar op de plek van bestemming aan, Ron duwde mij ineens dwingend tegen de muur, zijn gezicht vlak bij dat van mij….Dit was wel het laatste wat ik bij een man als hij verwacht had.‘Ok, Corien, luister, ik sta echt wel open voor de onbevangenheid van het onbekende, blijkbaar moest jij op mijn pad komen als degene die mijn werk voor het eerst mag aanschouwen alvorens ik het aan de wereld toon’.Ik keek hem vragend aan, maar nog voor ik maar de neiging had een woord uit te brengen had hij zijn hand al over mijn mond gelegd.‘Nee, nee, nee, ...

... Corien, je hoeft niets te zeggen, wat ik net al zei, dit moest blijkbaar zo zijn. Ik nodig je bij deze plechtig uit als uitverkorene, besef je, dat het heel bijzonder is en dat menigeen jaloers op je zal zijn’.‘Annechien sowieso’, giechelde ik zenuwachtig, in wat voor situatie had ik mezelf nu weer gemanoeuvreerd.'Je hebt bij deze een zwijgplicht en dat meen ik serieus maar dit voelt goed begrijp je'?Met deze woorden deed hij de deur open en knipte hij het licht aan.Ik knipperde even met mijn ogen alvorens ik naar binnen ging.De ruimte was enorm groot en zeker meer dan vijf meter hoog. Ik scande even snel langs zijn zithoek, het keukenblokje en de veredelde hoogslaper aan de rechterkant van de ruimte.Ron had zijn hand inmiddels op mijn onderrug gelegd en leidde mij verder naar binnen.‘Welkom in mijn stulp Corien, mag ik je uitnodigen naar links, daar staan mijn kunstwerken, aanschouw ze en wordt er één mee, het zijn er tot nu toe drie, het moeten er vijf worden, kom, ga het ervaren, dan neem ik even afstand met een joint en een vodka.‘Had jij trouwens nog iets gewild’?‘Een witte wijn graag, als je dat hebt’, sprak ik bedeesd.‘Een witte wijn en verder niets, wat verfrissend bourgeois voor de dame in het Blondie shirt’, sprak hij, terwijl hij naar de koelkast in het keukenblok liep. Ik keek hem na, ritste mijn hoodie verder open en trok deze vervolgens uit. Als hij een Blondie shirt wilde, kon hij het krijgen ook.Ik liep de linkerkant op en zag al snel zijn eerst kunstobject: Het was ...