Openbaar Vervoer - Sex Verhalen

Openbaar Vervoer

... haar bij te kunnen benen. Ze lachte weer heerlijk spottend, toen ze me eindelijk naast haar zag lopen. Twee of drie minuten liepen we zwijgend verder. De weg was nog lang. We wonen een paar kilometer buiten de stad in een landelijke omgeving zonder busverbinding. Door haar lange benen hield ze een behoorlijk tempo vol. Het was leuk om haar vanaf de zijkant te bekijken. Stiekem hoopte ik op tegemoetkomende voorbijgangers, zodat ik een reden zou hebben om weer achter haar te gaan lopen. Het heen en weer bewegen van de grote ronde billen van mijn sportieve moeder wilde ik op zijn minst wel even kunnen observeren. Wanneer kon ik daar ooit de mogelijkheid voor krijgen? Meestal zat ik naast haar in de auto en liet mij rijden.Ik was echt alleen maar nieuwsgierig. Ik keek graag naar vrouwen, dat vond ik altijd leuk om te doen. En ik wilde mijn moeder alleen maar vergelijken met andere vrouwen, verder niets. Ik was jong en nieuwsgierig. Zulke verklaringen voor mijn gedachten kwamen in mij op. Ik was trots op mijn moeder. Er was toch niets mis mee, als ik het uiterlijk van mijn moeder bewonderde? Is dat niet wat alle jongens doen? Maar of alle jongens daarbij ook een stijve erectie kregen, zoals ik nu, dat was misschien wel niet zo. Mijn stijve lul wreef bij elke stap langs de stof van mijn broek. Normaal gesproken zou dat een ongemakkelijk gevoel moeten geven, maar nu genoot ik ervan. En het was geruststellend, dat mijn moeder mijn erectie nu tolereerde.Na ongeveer een kilometer ...

... maakte mams haar arm los en verbrak onze stilte."Zeg Max? Gebeurt jou dit wel vaker in het openbaar? Ik weet eigenlijk niet of ik je dat wel mag vragen. Want weet je, ik ben je moeder en jij bent mijn zoon... begrijp je? Maar wat maakt het ook uit."Eigenlijk had ik dit wel verwacht. Mams nam zelden een blad voor de mond. Ze keek me aan terwijl we verder liepen en ze verwachtte een eerlijk antwoord."Ja, dat gebeurt mij wel vaker. Ik kan er niets aan doen. Echt niet, mama!""Max, hou op met jezelf te verontschuldigen. Hoe vaak moet ik je nog uitleggen dat ik het je niet kwalijk neem. Ik weet toch dat je vol in de puberteit bent. Jouw lichaam reageert heftig op alle prikkels. Maar hou je wel een beetje in, als we weer thuis zijn, oké? Morgen kan ik onze auto weer ophalen en dan hoeven we hopelijk nooit meer met de bus te gaan."Ze klonk weer een beetje geïrriteerd, maar ook begripvol. Ik wilde in geen geval de zojuist ontstane verstandhouding tussen ons op het spel zetten en besloot om mij op de vlakte te houden."Eh ja, goed moeder."Ze wierp een onderzoekende blik op mij."Hmm, maar dit is natuurlijk geen vrijbrief voor jou, om naar mijn achterwerk te gluren. Dat hoort niet. In de bus kon je er echt niets aan doen, maar ondertussen moet het wel weer beter gaan, of niet soms? Blijf eens stilstaan!" Ik bloosde opnieuw, maar ik deed wat ze vroeg. Mams ging voor mij staan, haar benen een beetje uit elkaar. De bobbel in mijn broek was nog steeds enorm groot en duidelijk om te zien. Ze trok ...