dubbel leven - Sex Verhalen

dubbel leven

... gordijnen laten genoeg maanlicht binnen om mijn weg te vinden. Ik trek mijn kleedje over mijn hoofd en laat het op de grond vallen. Naakt kruip ik in bed. De zijden lakens voelen aangenaam koel aan tegen mijn nog steeds overhit lichaam. God, ik kan nu wat afkoeling gebruiken. Tegen alle verwachtingen in val ik toch nog snel in slaap en wordt pas wakker door het zonlicht dat door de open gordijnen in mijn gezicht schijnt. Ik neem mijn ontbijt in stilte aan de keukentafel. Het gewoonlijke ochtendritueel waarbij ik uitgebreid ontbijt terwijl ik naar het nieuws luister op de radio sla ik vandaag over. In de plaats daarvan heb ik snel een douche genomen en neem ik enkel een kop koffie aan de keukentafel. Mijn stiletto’s op de keukentafel lijken nu een blijvende herinnering aan gisteren. Het lijkt of ze me aanstaren op een beschuldigende toon. Ik zet ze ver weg in de schoenenkast alsof ik op deze manier ook de gebeurtenis van gisteren ver weg wil stoppen. Als ik klaar ben om naar mijn werk te gaan neem ik mijn gsm en zie dat ik een bericht heb. Bij het openen merk ik dat het van hem is. Van Vincent. “Je bent iets vergeten.” Is alles wat er staat geschreven. Maar er is wel een foto toegevoegd. Een foto waarop een rode slip is te zien. Mijn rode slip, die ik gisteren aan had vooraleer ik naar hem toe ging. Even weet ik niet wat ik hiermee aan moet. De foto van mijn slip is 10 maal meer confronterender dan mijn stiletto’s die op tafel stonden deze morgen. Wat moet ik hem hierop ...

... antwoorden? “Ik denk dat gisteren een fout was.” stuur ik hem terug. “Weet je dat zeker?” krijg ik bijna dadelijk terug van hem. “Ik denk het wel.” stuur ik hem liegend door. “Weet je wat, op je weg naar het werk, herbeleef gisteren in je herinneringen. En achteraf kun je dan beslissen of het fout was of niet. Je laat het mij maar weten. Ik lees en herlees dat laatste berichtje van hem. Niet wetend in welke toon hij dat geschreven heeft. Zelfverzekerd, boos, angstig,.... Mijn sleutels van het aanrecht nemend loop ik de deur uit richting het station. Zoals elke dag neem ik de trein naar het werk en in die 45 minuten durende rit durf ik het aan om terug aan gisteravond te denken, zoals hij net heeft gevraagd. Ik zie hem nog zitten in het restaurant. Ongeschoren, super mannelijk. Helemaal niet op zijn plaats in dit veel te dure restaurant maar net om die reden zo duidelijk aanwezig voor mij. Ik denk dat op het moment dat hij me begroette en me op mijn wang kuste (waarbij hij iets te kort bij mijn lippen kwam) er al een eerste grens gebroken was voor mij. Mijn dagelijks leven werd plots saai toen hij bij me aan tafel zat. We zaten daar in stilte, en zeiden voor een tijdje geen woord. Geen van beiden wist te verwoorden wat we eigenlijk wilde zeggen. Tot hij de stilte verbreekt en nonchalant het woord neemt. “Ik wil je!” zegt hij plots. Even kijk ik hem verrassend aan. “Ik kan het niet anders verwoorden.” gaat hij verder. “Sinds je hier binnenwandelde heb ik al een stijve en ik weet dat ...