Het weekend, deel 1 - Sex Verhalen

Het weekend, deel 1

... zo, Monica." "Dat weet ik, jongen, dat weet ik." Ze kneep hem licht, als om hem gerust te stellen, in zijn arm en ging verder: "Dat probeer ik me ook de hele tijd voor te houden, vooral als jij er bent. Maar kun je begrijpen, dat ik daardoor voorzichtig geworden ben?" "Ja, dat begrijp ik zeker." knikte hij, "Ik zou net zo reageren. Maar om je te bewijzen dat ik geen misbruik van jouw situatie wil maken, mag jij in mijn auto slapen, en kruip ik wel in de jouwe." Ze keek hem met grote ogen aan en zei toen zacht: "Je meent het, hè?" "Ik ben nog nooit zo serieus geweest, meisje." verzekerde hij haar. "Bedankt. Maar daar is geen sprake van." Ze kuste hem op de wang en zei: "Ik moet weer naar binnen, Hans." "Oké. Maar ik kan je straks ook wel even naar huis brengen." "Dat is tenminste een zinnig voorstel." lachte ze, maar ik zag de dankbaarheid in haar ogen. "Ik in een warme vrachtwagen slapen en jij in een steenkoud Fiatje, dat gaat niet, Hans." Om een lang verhaal kort te maken: toen Monica naar huis kon, lag er een pak sneeuw van een centimeter of tien, vijftien. Daar maakte Hans zich niet zo druk om, maar zij was geen ervaren chauffeur, en bovendien zou ze op weg naar huis over een weggetje moeten, dat voor haar met zo veel sneeuw wel eens wat link zou kunnen zijn. Monica was geen heldhaftige automobiliste, dus had hij zijn besluit snel genomen. Toen ze haar jas aantrok om weg te gaan, ging hij naar haar toe en zei, mijn hand ophoudend: "Geef mij de sleutels van je auto maar, ...

... meid." "Wat wil je daarmee, jongen?" wilde ze glimlachend weten. "Ik breng je naar huis, en ik haal je morgenvroeg weer op. Dan weet ik tenminste zeker, dat je hier weer heelhuids terug komt." Ze zag de sneeuw op het parkeerterrein, keek me dankbaar aan en zei toen: "Oké. Laten we maar gaan dan." Toen ze naar haar auto liepen, ging een achterdeur van de keuken open en stond Antonio daar, haar baas en een fijne vent. "Monica, hoe kom jij thuis met dit weer?" vroeg hij. "Hans rijdt me, Antonio. En hij haalt me morgenvroeg ook weer op." "O, dan is het goed." knikte hij, en zei tegen mij: "Ben jij een beetje voorzichtig met mijn meisje?" "Komt goed, Antonio." beloofde ik en lachend stapten we in haar kleine Fiat. Toen ze een keer onderweg waren kwam ik al vrij gauw tot de conclusie, dat het maar goed was dat ik haar even naar huis bracht. Het sneeuwde nog steeds en het zicht was slecht, zodat zelfs de Italianen wat rustiger aan deden op de weg. En dat wil wat zeggen, want daar zijn ze niet goed in, om het maar vriendelijk te zeggen. Monica zat zwijgend naast hem, maar toen ze eindelijk bij haar thuis waren – een ritje van drie kwartier, die je normaal in twintig minuten kunt doen – zei ze: "Hans, er is geen sprake van dat jij met dit weer nog weer terug gaat. Dat zou betekenen, dat je morgen nog twee keer door deze troep moet." "Nou, èn?" "Simpel," zei ze, terwijl ze naar binnen gingen, "ik wil het niet op mijn geweten hebben, als jou onderweg wat overkomt." Hij zat er ook niet ...