In De Greep Van... - 3 - Sex Verhalen

In De Greep Van... - 3

... wilde me helpen. Ik heb geprobeerd aan werk te komen, maar niemand gaf me een baan. En op een dag kwam ik thuis. Het huis was helemaal leeg. En toen kwam die man de huur ophalen. En ik had geen geld en hij zette me het huis uit. Hij zei me dat ik nog wel de huur van die maand moet betalen en ook de andere maanden. Maar ik heb geen geld. En toen zei hij dat ik een prima hoer was. Kun je geld verdienen. En hij lachte en ik voelde me zo vernederd. Daarom woon ik nu op straat.’ Mila zwijgt. Ik voel tranen in mijn ogen opkomen. Stom he, dan denk je dat je over een vrouw heen bent en je ziet haar weer en de emoties slaan toe. ‘Mila, weet jij waar je man is?’ ze knikt. ‘Bij mijn beste en enige vriendin. Ze ontkende het eerst, maar gaf later toe dat hij bij haar ingetrokken is. Nu ben ik ook nog mijn vriendin kwijt. Maar dat geeft niet, ik red me wel’ Ik kijk naar haar en zie haar tranen branden. Maar ze houdt zich goed. ‘Waar slaap jij ‘s nachts?’’ Bij het Leger des Heils. Die mensen zijn wel aardig.’ Ze kijkt me aan ‘John, ik kan het eten niet betalen.’ De eerste keer dat ze mijn naam gebruikt! ‘Mila, weet jij wat je ooit tegen me zei? Je zei: als we samen zijn ben ik van jou. Weet je dat nog? Nu zijn we samen en dus ben je van mij. En ik zorg altijd goed voor wat van mij is.’ ‘Ja,’ antwoordt ze en maakt aanstalte om op te staan. Ik pak haar armen vast en vraag ‘Waar ga je naar toe?’ Ze haalt haar schouders op: ‘Naar buiten, misschien naar de markt, ik zie wel.’ Hoe is het ...

... mogelijk dat een vrouw die nog maar een paar maanden geleden straalde van levenslust, nu op straat zwerft! Ik weet ook wel dat er daklozen zijn, maar het wordt ineens heel anders en het komt ineens heel dichtbij als je er direct mee geconfronteerd wordt. ‘Mila, blijf nog even zitten, want ik wil je wat vragen.’ Ze kijkt me aan en wacht af. ‘Mila, ik wil je helpen. Mag ik je helpen?’ Even zie ik haar ogen opfleuren. Ze blijft gelukkig zitten en dat beschouw ik maar als een antwoord. In mijn gedachten had ik reeds aan ‘De Hovenier’ gedacht. De Hovenier is een klein pension dat wordt gerund door vrienden van mij: het echtpaar Fransien en Hubert. Hubert moet wel op z’n frans worden uitgesproken. Het pension is bekend om zijn prachtige tuin. Zomers is er nauwelijks een kamer te krijgen, maar nu in de herfst zou het toch wel moeten lukken. Aangezien ik altijd lopend naar het restaurant kom, vraag ik of ze een taxi voor me bellen. Waarom ik haar niet mee naar mijn appartement neem? Ik breng nooit een vrouw in mijn appartement. Dat is nou eenmaal mijn principe. Hoe verdrietig het verhaal ook is, mijn appartement is van mij. Mijn privé, mijn wereld.Als we bij De Hovenier aankomen, word ik hartelijk begroet door het echtpaar. Gelukkig is er een kamer beschikbaar. De kamer is eenvoudig, zo ook de badkamer. Wel is er naast de douche en wc ook een bad en dat kom je niet zo vaak tegen in een pension. Mila doet nu wel haar jas uit. Ik schrik van wat ik zie, maar houd mijn gezicht in plooi. Ze ...