In De Greep Van... - 3 - Sex Verhalen

In De Greep Van... - 3

Klik hier voor het vorige deel uit deze serie:In De Greep Van... - 2Nagenoeg iedere dag ben ik op het terrasje voor mijn dagelijkse kopje koffie, maar Mila heb ik niet meer gezien. De dagen worden weken. En de weken worden maanden. Het is, denk ik, misschien nu al 2 maanden geleden dat ik haar voor het laatst gezien hebt. Zij is ook niet langer meer in mijn direkte gedachten. De zomer is voorbij, de herfst heeft haar intrede gedaan. Er staan nog wel een paar tafels en stoelen, maar weinig mensen gaan er meer zitten. Ik ook niet. Binnen is het warm en behaaglijk.Op een dag, als er buiten een gure wind waait, zit ik al vroeg in het restaurant aan de koffie. De krant ligt opengeslagen voor me en ik lees de laatste politieke ontwikkelingen. Ik ben zo in het artikel verdiept dat ik pas op het allerlaatste moment in de gaten heb, dat er iemand bij mijn tafel staat. Ik kijk langzaam op: een vuile spijkerbroek, een donkere jas, maar een bekend gezicht. ‘Mila!’ roep ik uit. ‘Ga zitten, wat leuk dat je er bent.’ Als Mila gaat zitten, gaat er een schok door me heen. Haar gezicht is bleek, haar lippen zijn gebarsten en haar ogen staan flets. Als ik vraag of ze haar jas niet wil uitdoen, schudt ze van nee. Wel doet ze haar capuchon af en ik zie haar donkerbruine haren in slierten om haar hoofd. Wat is er met haar gebeurd? vraag ik me af. Zachtjes zeg ik: ‘Wil je koffie?’ Ze knikt, nog steeds geen woord. Ik wenk de ober en bestel meteen een pot koffie. ‘Hoe is het met je?’ vraag ik en pak ...

... haar beide handen vast. Ze voelen aan als ijs. Steenkoud. ‘Mila?’ Dan kijkt ze op en ik zie tranen in haar ogen. ‘Mila, wat is er gebeurd?’ Ze schudt haar hoofd. Ik voel zoveel medelijden. ‘Mila, wil je wat eten?’ Ze knikt en zegt dan met krakende stem ‘Ik heb geen geld.’ Een glimlach krult mijn mond, maar het is meer een glimlach van emotie. Van de menukaart kies ik brood met spek en eieren. In stilte wachten we op onze bestelling. Als de ober de borden heeft neergezet, laat ik Mila’s handen los. Onmiddellijk begint ze te eten. Haar bord is al leeg als ik net een boterham naar binnen heb gewerkt. Ik pak haar lege bord en ruil die om met de mijne. ‘Ik heb niet zo’n honger, Mila.’ Ook dit bord is in een mum van tijd leeg. ‘Mila, wat is er gebeurd? Wil je het me vertellen?’ Geen reaktie. ‘Woon je nog in hetzelfde huis, het huis waar jij me heengebracht hebt?’ Ze schudt haar hoofd. ‘Waar woon je dan?’ ‘Op straat’ zegt ze. ‘Op straat?’ reageer ik geschrokken. Ze knikt. ‘Ik ben het huis uitgezet.’ Eindelijk begint ze te praten. ‘Er kwam een man de huur ophalen, maar ik had geen geld meer en toen moest ik het huis uit.’ ‘En je man? En je spullen?’ Ik denk aan de dozen die in het kleine kamertje stonden. ‘Het huis was al leeg’ en Mila vervalt weer in stilte. Dan haalt ze diep adem en zoekt naar woorden. ‘Mijn man was erg boos op mij. Hij gaf mij de schuld dat hij geen geld van jou kreeg. Hij schreeuwde elke dag en vaak sloeg hij mij. Ik probeerde geld te lenen voor hem, maar niemand ...