Maureen - Sex Verhalen

Maureen

Een waarschuwing vooraf: dit is een lang verhaal, dat langzaam op gang komt. Maar het is waargebeurd en ik wilde recht doen aan de manier waarop het verhaal zich ontvouwde. En aan de vrouw die het me verteld heeft, de vrouw vanuit wiens perspectief ik het geschreven heb. Daar gaan we.Thuiszorg klonk mooi, eigenlijk was ik natuurlijk poetsvrouw voor oudjes die het zelf niet meer kunnen. Maar wat anderen er ook van vonden: ik genoot van mijn werk. De ouderen waar ik kwam waren meestal blij dat ik er was, al was het om even een praatje te kunnen maken. Als dat contact er maar was, boeide het een deel van de klanten echt niet wat ik deed in het huishouden, daar was ik van overtuigd. Dus bestond een deel van mijn tijd uit het drinken van thee die de klanten voor haar klaarzetten, vaak met een koekje ernaast of een plakje cake, zoals mijn eigen oma zou doen wanneer ze visite kreeg. En uit het aanhoren van verhalen uit de oude doos – en je moest niet onderschatten wat deze oudjes hadden meegemaakt. Ik genoot van de herinneringen en om mijn klanten te zien opleven. Gewoon, er even zijn. Dat was voldoende.Bij meneer Hermsen was het contact ook meteen prettig geweest, maar in het begin erg formeel. “Zuster”, zo sprak hij me de eerste twee weken aan. Zuster, wilt u drinken? Zuster is het niet te warm? Erg zorgzaam was meneer Hermsen. Voorkomend is geloof ik het juiste woord. En altijd correct gekleed: niet per sé helemaal up-to-date, maar altijd met shirt en stropdas. En eeuwig met een ...

... zakkammetje in zijn broekzak, om zijn sluike peper-en-zoutkleurige haar om de haverklap mee glad te kammen. “Kom even zitten zuster,” vroeg hij in de derde week dat hij in mijn bestand stond. Hij had thee gezet en de koektrommel stond op tafel. Hij opende het blik met een doffe klik, en hield hem voor mijn neus. “Oh stroopwafels, mijn grootste verleiding!” biechtte ik op. We raakten aan de praat over ditjes en datjes.Al gauw had ik door dat hij eenzaam was, maar ik ging er niet teveel op in. Ik merkte dat stukje hem raakte. Hij vertelde dat hij vertegenwoordiger was geweest; dat hij vroeger had gebokst (volgens mij om indruk op me te maken); dat hij ooit een cabrio had bezeten (idem)– van alles en nog wat. Opeens zag ik de klok op de wand achter hem. “Oeh bijna drie uur, ik moet gaan meneer.” Ik moest om kwart over drie bij mevrouw Jacobs zijn, en dat was er wel eentje die de thuiszorg belde als je een keer vijf minuten te laat was of een klusje niet had gered binnen de afgesproken tijd. “Jammer, zuster,” keek hij beteuterd. “Ik vond het gezellig om even te kletsen.” “Ik ben geen zuster hoor meneer,” antwoorde ik. Noem me maar gewoon Maureen.” Hij kinkte en zei dat hij Hendrik heette, maar ik lachte het weg. “Zo ga ik u niet aanspreken hoor meneer!” Zo werden we in Suriname niet opgevoed. Respect voor ouderdom. Na even kaatsen kwamen we erop uit dat ik hem Opa, of Opaatje mocht noemen. Ik groette opa, pakte mijn tas en wenste hem een goede week.Ik had me nog niet voorgesteld, ...