Een Onvoorzien Avontuur - Sex Verhalen

Een Onvoorzien Avontuur

... auto gingen zitten. 'Daar hoef jij geen sorry voor te zeggen hoor, dat kon je ook niet weten.' 'Ja, dat is zo...' zei ik oncomfortabel. Ik vervloekte mijn slechte sociale vaardigheden, want het voelde zo ongemakkelijk dat ik niets wist te zeggen. Ik wist dat zijn ogen iets betoverends hadden, iets dat mij lichtelijk intimideerde. Aron was naar ik schatte zo'n 35 jaar, maar wellicht was het zijn korte baardje en zijn zware stem die hem ouder deden lijken. Hij kleedde zich best stijlvol; ondanks dat hij zich op het werk toch moest omkleden naar zijn werkoutfit. Hij intrigeerde me, maar ik moest toegeven dat ik snel onder de indruk was, vooral van mannen die een beetje anders waren dan anderen.De rest van de autorit zeiden we niets. Ik voelde me toch lullig, en hij voelde zich wellicht bezwaard dat ik hem nu een lift gaf. Toen we bij het grote complex arriveerden, pakte Aron zijn tas en stapte uit. 'Hey Sven, waar was je nou, man?' Blijkbaar was Sven precies komen aanlopen. 'Oh shit! Oh shit, sorry, ik had totaal niet meer aan gedacht je mee te nemen omdat ik een nieuwe jas moest gaan halen! Sorry, man.' Zijn kaken liepen rood aan en met zijn hand achter zijn nek verontschuldigde hij zich nogmaals. 'Het is oké, je vriendin heeft me gebracht.' zei hij toen hij naar mijn auto wees. Pas toen zag Sven dat het mijn auto was en hij snelde naar me toe. 'Hey mop! Had je me niet even kunnen bellen? Dit is wel lullig, zeg...' Ik trok mijn wenkbrauwen op. 'Ik heb je gebeld, oen! Twee keer, ...

... maar je nam niet op. Toen bood ik aan om hem zelf maar te brengen.' Meteen pakte hij zijn telefoon en zag twee gemiste oproepen. 'Shit. Nou ja, nu zal ik het niet snel weer vergeten.' lachte Sven. 'Dank je voor het brengen, Nikki!' riep Aron. 'Geen dank!' Samen liepen ze het gebouw in, terwijl ik de auto draaide en de weg opreed. 'Hij wist mijn naam nog.' juichte ik zachtjes.Eenmaal thuis kreeg ik niets gedaan en besloot de rest van de dag maar gewoon lekker languit op de bank een serie te kijken. Ik had halverwege het laatste seizoen een pizza in de oven gegooid en genoot werkelijk van het luie leventje dat ik voorlopig leidde. Ik was blijkbaar in slaap gevallen, want ik schrok wakker toen mijn telefoon ging. Beduusd keek ik op de klok, vijf voor tien. Ik kwam overeind en een stuk koude pizza rolde van mijn buik op de grond. 'Hallo,' fluisterde mijn schorre stem. Ik schraapte mijn keel. 'Ahum, hallo?' zei ik. 'Hey mop. Ik ben even iets later vanavond.' 'Oh oké, hoe laat ben je thuis?' 'Een uurtje of elf ben ik er wel.' 'Is goed, tot straks. En vergeet Aron niet hè?' 'Die vergeet ik niet meer, hoor. Tot straks.' zei hij en hij hing abrupt op. Ik keek naar de vloer. 'Shit Nikki, je wordt nu wel echt een luie vetzak als je in slaap valt met een punt pizza op je trui.' zei ik tegen mezelf.Om kwart over elf was Sven nog niet thuis en ik besloot hem te bellen. Geen antwoord. Dan is hij onderweg, dacht ik. Ik was moe van het niets doen en zocht vast mijn bed op. Ik deed beneden de ...