Een Onvoorzien Avontuur - Sex Verhalen

Een Onvoorzien Avontuur

... ook zelden. Ondanks mijn 'oké'-figuur kleedde ik me simpel: zwarte t-shirts en een spijkerbroek, met een vestje of sweater erover. Geen meisjes-meisje om zo maar te zeggen.Toen Sven en ik elkaar 5 jaar geleden ontmoetten, was er meteen een fysieke aantrekkingskracht. Normaal gesproken leerde ik mensen kennen voor ik ze ook maar aanraakte. Maar met Sven was het simpel: we wilden elkaar. Waarschijnlijk was dat voor ons de reden dat we in het begin losjes met elkaar omgingen. We hadden het zelfs over een open relatie. Maar omdat we elkaar toch wel erg leuk vonden, deden we daar niets mee; er was geen interesse in andere mensen.Toen Sven de deur uit ging, gaf hij me een kus en wenste me een fijne dag. Ik deed de deur dicht en liep naar de keuken om de pannen af te wassen. Toen ik de laatste pan in de kast terugzette, ging de deurbel. 'Die is zijn inklokpasje weer vergeten.' zei ik hardop toen ik naar de voordeur liep. Ik deed open en zag tot mijn verbazing iemand anders dan Sven staan. 'Hoi, eh, ik zou met Sven meerijden, maar hij is er nog steeds niet.' Het was een collega van Sven. Hij woonde sinds kort twee straten verderop en ze hadden afgesproken om te carpoolen en om de week te rijden. Met open mond staarde ik hem beduusd aan. 'Oh, dat meen je niet. Ehh... Sven moest eerder vertrekken, heeft hij niet eens iets laten horen? Ik wist niet dat je vandaag ook mee zou rijden...' Hij schudde zijn hoofd. 'Nope, hoezo moest hij eerder weg?' vroeg hij. 'Eh, hij moet een nieuwe ...

... werkjas halen bij het filiaal aan de scheepskade.' stamelde ik. 'Dan is hij het vast vergeten, dat is ook niet aardig. Ik bel hem wel even, hij is nog niet zo lang onderweg.' zei ik, en ik snelde naar de kast om mijn telefoon te pakken. 'Kom anders maar even binnen hoor.' zei ik. De telefoon ging over maar ik kreeg geen gehoor. 'Hij neemt niet op.' zei ik, lichtelijk geïrriteerd. Ik probeerde het nog eens, maar weer geen antwoord. 'Het is dat mijn vrouw de auto nodig had vandaag, anders kon ik zelf wel rijden.' zei hij, ongemakkelijk lachend.Ik vond het zo lullig voor hem, dat ik aanbood hem zelf te brengen met mijn eigen auto. 'Oh dat is lief, dankjewel.' zei hij. 'Ik heet Aron trouwens, ik weet niet of Sven dat had gezegd.' 'Nee, had hij niet gezegd, volgens mij! Ik ben Nikki.' zei ik, en ik gaf hem een hand. Hij lachte vriendelijk. Pas toen zag ik dat hij echt betoverend mooie ogen had. Om mijn verwondering te verbergen zocht ik snel naar mijn autosleutels. 'Ah, gevonden. Ik moet nog even een doos van de bijrijdersstoel halen en dan pas je erbij.' lachte ik. 'Ben zo terug.' Ik snelde naar de auto en tilde de doos uit de auto. Ik propte er snel wat rommel bij in en zette de doos in de gang. 'Zo, klaar. Ga je mee?' 'Graag,' zei Aron lachend, en we liepen naar mijn auto. Ik voelde een lichte schaamte omdat mijn vriend zijn collega was vergeten, en wist mezelf daardoor geen houding te geven. 'Echt sorry dat hij je heeft laten staan, dat is echt lullig van hem.' zei ik toen we in de ...