Eerste Schreden (2) - Sex Verhalen

Eerste Schreden (2)

... lopen. Bovenal had ze prachtige sierlijke benen. Niet te dun zoals modellen, maar ook niet te dik zoals cheerleaders die veel sprongkracht moeten hebben. Gewoon in de juiste verhoudingen tot de rest van haar lichaam. Ze was ongeveer 1,70 groot en had een normaal postuur. Ze droeg een mintgroen mantelpakje met een witte blouse. Het was de tijd van de art deco, en graffiti en bonte aardkleuren schoten overal om je heen. Op de radio waren altijd Prince, Madonna of Cyndi Laupner te horen, artiesten die nog pur sang waren. Onder haar pakje droeg ze precies bijkleurende groene pumps. Ze had wat weg van Anita van de Dolly Dots, qua houding en uitstraling. Ik kan me zo voorstellen hoe ze zou dansen voor me tussen haar vriendinnen, al zingende 'Love me just a little bit more'... Verstand komt met de jaren zeggen ze, maar die dag was ik in één klap verliefd op haar geworden, als je dat zo kunt benoemen. Het moment dat ze de hoek om kwam was net of ik het voelde aankomen. Soms heb je dat gevoel wel eens, dat er in je iets gebeurd, je weet niet wat, en ineens is het daar. Dan is alles duidelijk. Haar figuur was door het mantelpakje perfect uitgelijnd. Stiekem betrap ik mij erop dat als ik in de modebladen meelees of inkijk, ik nog steeds dat ultieme schoonheidsbeeld voor ogen heb. Ik denk dat Michaelangelo in zijn tijd ook verliefd was op een mooie dame en daardoor ook zo'n beeld voor ogen heeft gehad, toen hij begon met zijn kunsten het werkelijke te imiteren en vast te leggen voor de ...

... eeuwigheid. Pure schoonheid is zo uniek en prachtig, dat overkomt je, je geniet ervan en je geheugen is in staat dat nog miljoenen keren te herhalen. Mocht ik ooit nog beeldhouwer worden, dan weet ik wel dat zij in gedachten altijd mijn model zal zijn, en ik dat evenbeeld zal proberen te creeëren. Op het moment dat de toon van haar hakjes tik tak tik tak een rytmische vorm aan nemen lijkt het net of ze niet meer loopt, maar lichtjes danst terwijl ze zich voortbeweegt. Haar welgevormde benen vooruitstekend als bajonetten over de steentjes in de winkelstraat. En in het voorbijgaan voel ik al mijn zintuigen scherp gesteld worden. Mijn ogen door het zonlicht wat om haar heen blijft hangen, mijn neus door de heerlijke zoete geur die streelt, mijn mond die ineens gortdroog en dan ineens vloeibaar aanvoelt als zou ik haar lippen kussen, en mijn handen waar mijn vingertoppen van trillen, als zou ik haarzachtjes strelen. Maar die dag word ik gevangen door haar blik. Die zeegroene ogen die mijn ziel opslurpen. Die de oorzaak is dat ik nog steeds zoek naar iemand die dat moment evenaart. Die mij oppakt en verzwelgd, en mij van binnen laat koken van hartstocht. Tja, ik had op dat moment niet kunnen weten dat dit me bij zou blijven. Als ik haar ergens tegenkom glimlach ik altijd. Omdat ik me direct dit beeld weer tevoorschijn kan halen. Hoe mooi en grandioos ze is/was. Vele jaren later is ze weer terug in ons stadje komen wonen, na een tijdje weg te zijn geweest. Ze is nu nog steeds een ...