De Tandartsassistente - 3 - Sex Verhalen

De Tandartsassistente - 3

... melding van maken, maar dat zou tot het ontslag van mevrouw Wulmsen kunnen leiden. En ik kan me voorstellen dat dat niet is wat u wilt, meneer Jansen.”“Nee, natuurlijk niet. Dat is wel het laatste wat ik wil. Maar dat is natuurlijk een domme vraag. Niet dan?” Nu keek ik haar strak aan. Ik was door haar woorden over de eerste verbijstering heen en werd weer wat gevatter. “Wat wil je van mij, Irene?” las ik op haar naamplaatje.“Hoezo, wat wil ik?”“Nou, als je niet wilt dat Astrid ontslagen wordt, en dat wil je niet, want anders had je het al wel gerapporteerd, dan wil je wat anders. Wat?”“Kijk meneer Jansen. Ik wil open kaart met u spelen,” en ze haalde haar telefoon tevoorschijn, opende hem en kwam wat dichter naar mij toe gebogen.“Kijk meneer Jansen. Dit filmpje heb ik vorige week gemaakt. Ik had een cameraatje verborgen in dat kamertje waar jullie seks hebben, en ik moet zeggen, u kunt er wat van, meneer Jansen. Toen ik dit bewijs had van jullie wilde ik er eerst natuurlijk mee naar de directie stappen, maar toen ik het enkele malen had bekeken dacht ik, dat moet toch ook anders op te lossen zijn? Laat ik eerlijk zijn, meneer Jansen. Jullie zijn echt niet de enigen die gebruik maken van de zolderverdieping. Daar wordt wat afgeneukt hoor, maar meestal tussen personeel onderling. U echter bent een van de weinige patiënten die dat doet, en daarom begon het me ook op te vallen. Ook omdat, nou ja, laat ik maar eerlijk zijn, u geen al te onknappe man bent. Alleen daarom was u me ...

... al eerder opgevallen. En ik weet ook dat, grijze muis die ik ben, u nog nooit notie van mij hebt genomen daar achter die receptie. Behalve die ene keer dat u naar mij knikte. Ik weet nog niet waarom, maar u leek me een beetje onzeker toen, alsof ik u ergens op betrapte. Daarom ben ik ook een beetje navraag gaan doen.”Terwijl ik het filmpje bekeek, had ik aandachtig naar haar geluisterd. Hoorde ik dat nu goed? Had ze een oogje op mij?“En? Wat wil je nu dan van mij Irene?” vroeg ik, terwijl ik al een vermoeden begon te krijgen, maar dat toch echt nog niet kon geloven.“Wel, eh,” en nu was het Irene die onzeker begon te klinken.“Ja, wat eh?” vroeg ik al een heel stuk zelfverzekerder.“Nou, eh, ja, hoe moet ik ’t zeggen. Ik denk hier al langer aan, maar nu ’t zover is, ik weet ’t niet.”“Wat weet je niet? Of durf je niet?”Ze keek me strak aan en stond op. “Oké, laten we alles maar vergeten. Ik wis ’t filmpje wel en dan kunnen jullie gewoon doorgaan. Sorry dat ik erover ben begonnen en ’t zover heb laten komen,” en ze wilde aanlopen.Ik greep haar bij de arm, terwijl ik overeind kwam. “Oh nee. Niks daarvan. Eerst wil je me chanteren en dan ineens loop je weg alsof er niks gebeurd is. Zo werkt dat niet hoor. Nou wil ik het weten ook, waar je aan dacht.” En ik greep haar nog wat steviger vast en trok haar wat dichter naar me toe.“Laat me los,” siste ze, “anders schreeuw ik.”“En dan zeg ik dat je me probeerde te chanteren,” repliceerde ik. “Nu, vertel.”Ik had haar nog steeds stevig vast ...