De gravin - deel 2 - Sex Verhalen

De gravin - deel 2

... spreken van tuinen – van de graafie was niet zo maar een tuin. Alleen al voor het hoofd-gebouw bevond zich een grote grasvlakte met struiken en bomen, die vijfhonderd meter lang was en zeker een kilometer breed. De grond achter het hoofdgebouw, waarop ook enkele kleine huisjes en de stallen stonden, was net zo breed, maar twee kilometer lang. Het geheel was aan de voorkant voorzien van een lange oprijlaan, die ook nog om het hoofdgebouw heen liep en zich daar over het terrein vertakte in kleinere weggetjes. Het was dan ook niet zo verwonderlijk, dat Klaas wel eens over de landerijen had gedwaald zonder dat dat in het grote huis was opgemerkt. De oppervlakte van de graafie was groot genoeg om het hele naburige dorp plaats te bieden. In de daarop volgende uren dwaalde de jonge gravin met Klaas door de tuinen, waarbij hij haar wees op dingen, die volgens hem niet in orde waren of die beter konden. Marianne stond verbaasd over de kennis van zaken, waarmee hij sprak. Zij had in het dorp wel eens iets over hem gehoord, en meende daaruit te begrijpen dat Klaas niet al te snugger was. Maar tijdens deze wandeling moest zij daar snel van terug komen, want hij wist heel goed waar-over hij sprak. Toen ze weer terug waren in het kasteel – zo kon je het gerust noemen – en in de zitkamer koffie zaten te drinken, kreeg Marianne ineens een idee. "Klaas, wat voor werk doe jij normaal?" "Ik heb geen werk, mevrouw." "Mariánne." corrigeerde zij vriendelijk, "Als wij met ons tweeën zijn, dan wil ...

... ik graag dat je mij gewoon bij mijn voor-naam noemt. Goed, je hebt dus geen werk. Zou je wel hier op de graafie willen werken?" "Nou ja, dat lijkt me wel wat." antwoordde hij, waarbij zijn ogen enthousiast begonnen te glanzen. "Maar wat moet ik dan doen?" "Wij hebben genoeg gereedschap om de tuinen te onderhouden, zoals bij voorbeeld een grote motormaaier waar je op kunt zitten. En dan natuurlijk het andere gereedschap. Als jij je daar nu eens mee bezig hield. Wat zeg je daar-van?" "Nou, dàt lijkt me wel wat!" was zijn opgetogen antwoord. "En kun je paardrijden?" "Nee." "Dat is geen probleem, dan leer ik je dat wel. Want onze paarden moeten eigenlijk elke dag een flink eind lopen, en daar heb ik niet altijd tijd voor. Dat mag je dus ook doen, en borstelen en kammen. Ik zal je de stallen laten zien, dan kun je met ze kennismaken. Het is niet altijd een baantje van negen tot vijf, dus als je eens moe bent en even wilt uitrusten, dan kun je dat in één van de huisjes achter het kasteel doen; er staat er toch nog een leeg. Zou je dat wel willen, Klaas?" "M'n eigen huisje? Dat lijkt me prachtig!" "Zouden je ouders dat goed vinden?" "Die interesseert het niet wat ik doe." Marianne was een vrouw van stand en wist hoe het volgens haar hoorde. In gedachten nam zij zich dan ook voor om met de ouders van Klaas te gaan praten en hen, gezien zijn leeftijd, te vragen of zij er bezwaar tegen hadden dat hij op de graafie kwam werken en in het huisje op het landgoed ging wonen. De volgende dag ...