Fleur van de thuiszorg - Sex Verhalen

Fleur van de thuiszorg

... het zo goed was. Ze dacht het echt. Joep kon geen woord meer uitbrengen. Terwijl ze haar beha weer aantrok, boog ze naast de man voorover. Even wist ze niet goed wat ze moest zeggen. Ze dacht even na en fluisterde toen zachtjes in mijn oor. “Zal ik u alleen laten?” vroeg ze. Ze kon zich voorstellen dat de man hier behoefte aan had. Hij knikte zachtjes. “Oké...” fluisterde ze. “Ik hoop...” maar ze slikte de rest in. Hoewel dit mijlenver was verwijderd van wat ze zich altijd had voorgesteld bij “iets betekenen voor een ander”, had Fleur werkelijk het idee dat ze een goede daad had verricht. Tussen haar benen voelde ze een zeurende pijn als bij een schaafwond, maar van vriendinnen had ze gehoord dat dit snel weg zou trekken. Ze was zielsgelukkig dat ze iets had kunnen betekenen voor Joep. Ze herinnerde hoe verdrietig ze was geweest toen ze hem had gezien: een achtenzeventigjarige man, helemaal alleen. Buiten haar kwam er niemand bij hem over de vloer, dat wist ze zeker. Ze had het niet aan kunnen zien hoe eenzaamheid deze goudeerlijke man verteerde. Ze had iets moeten doen en ze had iets gedaan. Het was krankzinnig, maar het was het waard. Ze hoopte enkel dat hij het ook zo zag. Terwijl ze door het halletje richting de voordeur liep om zichzelf uit te laten, viel haar andermaal op hoe ongelooflijk schoon het huis was. Het rook er zelfs nog naar allesreiniger. Ze zou bijna denken dat Joep elke dag stiekem zelf het huishouden deed. Ze stelde het zich voor en moest glimlachen ...

... bij het beeld dat het bij haar in gedachten opriep. Ze liet de blinkend schone hal voor wat die was en trok zachtjes de voordeur van de gelijkvloerse woning achter zich dicht. Ze haalde haar omafiets van het slot en fietste de nacht in met het idee dat ze iemand ècht had geholpen. Het meisje had de voordeur nog niet achter zich dichtgetrokken, of Joep veerde op van zijn stoel. Met zijn nog half stijve lul hobbelde hij richting de kast tegenover de tafel in de woonkamer. Tussen twee dikke boeken brandde een rood lampje. Voorzichtig haalde hij een videocamera tevoorschijn en drukte op “stop”. Hij zette het apparaat terug op de plank. Opvallend vief wandelde hij naar zijn telefoon. Naast de telefoon lag een klein boekje. Ergens in het midden was een hoekje omgevouwen. Precies op die bladzijde sloeg hij het open. Hij ging met zijn vingertop over het papier. Op het blaadjes stond een lijstje van zes verschillende thuiszorginstellingen. Achter iedere instelling stond een dubbele punt, gevolgd door een meisjesnaam. Twee van de zes hadden een krul achter de naam; achter de andere namen stond nog niets. Vijfde in het rijtje was Fleur. Hij pakte de balpen die naast het boekje lag en zette met trillende hand een bibberige krul achter haar naam. Zijn vingertop gleed een regel naar beneden. De volgende naam was Valerie. Ze had nog geen krul. Hij pakte de telefoonhoorn op en zette deze tegen zijn oor. Rustig draaide hij een nummer. “Hoi Valerie...” sprak hij in de hoorn. Het was even stil. ...