De Gave 4 - Sex Verhalen

De Gave 4

... bovendien een kleine zevenduizend euro, de weekverdiensten van de meisjes die voor hem werkten. Met Mona wiens vertrouwen hij had kunnen winnen, met een begrijpend oor, door ook nog eens zijn handen bij haar thuis te houden en door een paar keer de huishuur voor haar te betalen had hij ook niet veel goeds voor. In feite kwam hij haar nu dan ook halen om haar naar een afgelegen club op het platteland te brengen, waar hij en een vriend dan de kneepjes van het hoerenvak bij zouden brengen. “Ik had je iets gevraagd!” snauwde hij me nu toe toen ik niet meteen reageerde. “Ik kwam kijken hoe het met Mona gaat, omdat ik haar dan ook alweer een paar dagen niet meer gezien heb en me dan ook een beetje zorgen maak,” antwoordde ik zo onschuldig mogelijk. “Het gaat goed met haar, dus maak jij nu maar snel uit de voeten,” grijnsde hij en liet daarbij een rij vaalwitte en ongetwijfeld valse tanden aan me zien. “Jij moet dus Alfredo de pooier zijn,” zei ik met een fijn glimlachje. “Wat zij dan ook in jou ziet is me dan ook een raadsel. Je hebt verdomme een kop om van te kotsen.” Hij keek me met uitpuilende ogen aan, terwijl zijn toch al ziekelijk bleke gezicht snel hoogrood werd. “Ik snij je ballen er af, hoerenjong!” brulde hij me toe en bliksemsnel zette hij zijn koffertje neer en sprong naar voren. Het lemmet van zijn springmes dat hij nog geen paar seconden geleden eerder nog in zijn zak had gehad, glinsterde nu in het zonlicht. Gelukkig had ik hem mentaal al in mijn macht en had ik ...

... dan ook goed onthouden wat mijn moeder me allemaal eerder verteld had. Die pooier was dan ook een volleerde en gewetenloze straatvechter die dan ook van plan was om mij lelijk toe te takelen. Op het ogenblik dat hij dan ook wilde toesteken deed ik echter al zijn spieren verkrampen, zodat hij dan ook in zijn beweging stokstijf bleef staan, net als in een dvd waarin men op de pauzeknop drukte. Een gorgelend geluid kwam er uit zijn keel, maar spreken of gillen kon hij al niet meer. De blik in zijn ogen veranderde van woede in haat en ook van verbazing en eindigde tenslotte in die van angst. Vluchtig keek ik even rond me heen en liet toen mijn blik over de ramen van het flatgebouw voor me dwalen. Het enige dat ik daar echter zag was een metaalgrijze auto, op nog geen paar meter van ons verwijderd. Vermoedelijk de auto van die pooier. Toen ik dan ook de zekerheid had dat wij alleen waren, ging ik dat koffertje oprapen en posteerde me toen met een minachtende glimlach voor hem. Alfredo ademde moeizaam en begon er ook asgrauw uit te zien. “Het ziet er naar uit dat het niet vandaag zal zijn dat je dat dus wilt gaan,” hoonde ik. “Uh… uuuhhh,” bracht Alfredo het er moeizaam uit. “Als je het mij vraagt dan ben jij nu langzaam aan het stikken,” zei ik al hoofdschuddend. Vervolgens wrikte ik het springmes uit zijn verkrampte vingers en drukte op het knopje waardoor het lemmet weer terug in de houder sprong. “Duur spul hoor,” zei ik, het parelmoeren handvat in mijn hand ronddraaiend en toen ...