De Gave 4 - Sex Verhalen

De Gave 4

... van die avond niet zag. Teleurgesteld moest ik echter vaststellen dat zij geen dienst had. Tijdens het afrekenen informeerde ik dan ook naar haar. Het meisje schudde echter het hoofd en vertelde dat zij sinds gisteren niet meer was komen opdagen, waarop ik nu aan haar vroeg om de baas te spreken. Even later stond die dan ook aan mijn tafeltje en ik vertelde hem dat ik onlangs mijn identiteitskaart vergeten was en dat zij dat misschien gevonden had. Hij bekeek me even argwanend en zei toen dat hij van niets wist. Maar meteen oefende ik nu wat lichte mentale dwang op hem uit en schreef hij dan ook haar naam en adres op een bierviltje. “Ik moet je nog wel vertellen dat ik haar gisteren ontslagen heb,” zei hij, terwijl ik dat stukje karton snel in mijn binnenzak stak. “Oh ja?” “Die louche vriend van haar kwam hier gisterenmiddag namelijk ophef maken. Het stond hem niet aan dat een klant vriendelijk tegen haar deed.” “Heeft ze dan een vriend?” “Meer een zogenaamde vriend, want ik ken zijn reputatie. Het is in feite dan ook een pooier die leeft van een aantal meisjes die hij in verschillende kroegen heeft geplaatst. Vermoedelijk is hij met Mona dan ook hetzelfde van plan. Ik snap dan ook niet hoe een slimme meid als zij zich door zo’n vent heeft laten vangen.” “Ik praat wel met haar,” zei ik met een zelfverzekerd knikje. “Pas maar op hoor, want die man is niet ongevaarlijk.” Een paar tellen later stond ik op straat en haalde dat stukje karton weer uit mijn binnenzak. Mona was de ...

... naam van dat meisje en ze woonde net achter het station, wat wel een van de meest ongure buurten van het dorp was. Was de sop de kool dan ook waard vroeg ik me opeens af. Ik stond dan ook even in dubio en besloot het er toch maar op te wagen, vertrouwend op mijn mentale krachten. Zo stond ik nu in een desolate straat voor een echt wel desolaat flatgebouw dat ze hier ooit eens neer hadden gepland en zocht nu de bel met haar naam. Ik had die net gevonden en wilde daar dan ook op drukken toen ik opeens achter me het geluid van een dreigende blaffende stem hoorde. “Hè broekie… wat moet jij?” Ik draaide me langzaam om, meteen enorm op mijn hoede. Nog geen twee meter achter me stond een type wiens dure maatpak en dito Italiaanse schoenen hem er alleen nog maar onguurder uit lieten zien. Hij had verder kleine kille ogen, waarmee hij me schattend opnam. Hij had lange sluike haren dat echter in vettige slierten van zijn wat kalende schedel omlaag hing. Hij leek ongeveer midden veertig en was hij mager en pezig en zeker een halve kop groter dan ik. In zijn linkerhand had hij een attachékoffer en zat zijn rechterhand diep in een zak van zijn overjas, die hij ondanks het toch wel warme weer droeg. Snel maakte ik contact met zijn geest en schrok even van de agressie en de haat die daar letterlijk aan het koken was. Ook kwam ik er zo achter dat zijn rechterhand een springmes omvatte en dat hij niet zou aarzelen om die bij de minste dreiging van mij te gaan gebruiken. In dat koffertje zat ...