De Oude Fabriek - 4 - Sex Verhalen

De Oude Fabriek - 4

... dichter bij elkaar zijn dan toen. Het was alsof we in elkaar gesmolten waren en tot één geheel transformeerde.Elke avond, bij het sluiten van de fabriek, keek ik naar de wasplaats of er geen licht brandde. Tot mijn spijt bleef het donker en verliet ik de als laatste de fabriek zonder dat ik nog iets van Theodorus hoorde en dat bleef zo voor een heel lange periode.“Nikolaas, het bezoek uur is bijna verstreken”, komt een verpleegster zonder aankondiging melden. Ik moet we even schrikken van het late uur en besef dat ik de volledig dag in het verzorgingscenter van de oude man vertoef.“Ja klaas, het is al laat. Ik zal er maar eens vandoor gaan”, maar wanneer ik me recht zet, houd de man mijn hand vast en trekt me weer naar beneden.“Ik kom morgen wel naar je verjaardagsfeest als ik mag, mag mijn vrouw ook komen. Dan kan ik ze aan je voorstellen”, vraag ik hem, om mijn vertrek te vereenvoudigen. Halsstarrig blijft hij mijn hand vasthouden zonder mij te antwoorden. Zijn fonkelende ogen staren mij.“Nog even mijn verhaal afmaken en je zou nog iets voor mij kunnen doen”, vraagt hij me.Haastig verteld hij me nog dat hij van Theodorus niets meer had gehoord tot dat de trouwklokken in het dorp luide. Ik wrong mij tussen de massa mensen die aan de kerk stonden te kijken. Wanneer ik na veel gemor van de mensen rond mij op de eerste rij komt te staan, word ik opgeschrikt door een flits gevolgd met een doffe knal. Een man staat achter een driepikkel aan de trappen van de kerk, met zijn ...

... hoofd onder een zwarte doek en in zijn hand een wit rokende gedoofde fakkel. Met veel toonbaarheid stond Theodorus met zijn kersverse vrouw aan de poorten van de kerk te poseren.Met pijn in de borst ben ik weggerend. Ik voelde me verlaten en alleen, maar begreep wel dat hij geen andere keuze kreeg en zijn plicht als enige zoon moest vervullen. Ook bij mij werd de druk vergroot om een gezin te stichten en leerde mijn lieve vrouw kennen. Op de trouwdag zag ik een grote man met zwartkostuum. Zijn ogen glinsterde in de donkere schaduwrand van zijn hogehoed. Zijn aanstekelijke glimlach verwarmde me en deed mijn buik weer kribbelen.In de fabriek gingen de zaken achteruit en door de economische crisis van de jaren dertig, moesten ze de deuren sluiten. De textielbaron en zijn familie was allang niet meer gezien geweest en het was alsof ze van de wereldbol waren verdwenen. Op de laatste werkdag kreeg ik een bordeaux fluwelen doosje overhandigd van de diensthoofd, met daarin een medaillon en een briefje ondertekend door Theodorus met de melding, “Ik draag je nog steeds op mijn hart, draagt dit voor mij op het uwe”. In kleiner minder mooi geschrift en met lichter inktkleur stond er onder, ”al mijn bezittingen laat ik achter in het stoomkanaal waar ons vuur brandde, wachtend op mijn nazaten die je mag vertellen hoe lief ik je had.”“Mooi verhaal Nikolaas, maar wat verwacht je nu van mij” vraag ik hem met een licht vermoeden. Hij had al die jaren geen stap meer in de fabriek willen zetten om ...