Juf Annemie in Italië - Sex Verhalen

Juf Annemie in Italië

... en had iets mysterieus. Zonder nog iets te zeggen, liep ook zij terug naar de bar. De donkerharige had intussen twee nieuwe drankjes besteld en nadat Chantal een slokje genomen had, probeerde ze een gesprek aan te knopen met haar Italiaanse vriendin. Die zei echter zelden iets terug. Ze hield het meestal bij een kort knikje, terwijl haar blik haast onophoudelijk op mij gericht bleef. Hoe langer Chantal aan het woord bleef, hoe nijdiger de blik van de Italiaanse leek te worden. Wat ze te horen kreeg, daar had ik geen idee van, maar dat het haar niet aanstond, dat was wel duidelijk. Ook al was mijn glas al lang leeg, toch bleef ik zitten waar ik zat. Als betoverd door die voor mij wildvreemde vrouw leek ik wel aan mijn stoel vastgenageld. Plots sprong ze van haar kruk en zonder Chantal nog een blik te gunnen, kwam ze recht naar mij toe. Ik schrok. Ik was niet uit op moeilijkheden of problemen, maar de heftigheid in haar tred beloofde weinig goeds. Haar ogen spuwden vuur toen ze met twee handen op mijn tafeltje leunend voorover boog en me dwingend aankeek. “Chantal is mine! … Is that clear?” In al haar boosheid nam ze niet de moeite om op antwoord te wachten. Het vensterglas van het raam naast mij rammelde in de sponning onder de kracht waarmee de vurige Italiaanse de cafédeur achter zich dichtgooide. Vanzelf rolde mijn blik weer naar Chantal. Ik zag haar weifelend een slokje nemen, terwijl haar ogen gericht waren op de deur waardoor haar vriendin zojuist verdwenen was. Langzaam ...

... verscheen op haar anders zo sympathieke gezicht een sombere grimas. In twee drie slokken werkte ze de rest van haar drankje naar binnen, waarna ze opsprong en op haar beurt het café verliet. Liefst van al was ik haar achterna gelopen, maar ik durfde niet. In plaats daarvan nam ik plaats aan de bar en bestelde een nieuw glas wijn. Vol spanning ging ik zitten afwachten of ze nog terug zou komen. Een uur en evenveel minuten van teleurstelling later gaf ik het op. Ze zou allicht vandaag niet meer terugkomen. Op mijn kamer lag nog een boek op me te wachten, misschien zou dat mijn zinnen wat verzetten. Als occasionele drinker had ik al meer alcohol op dan goed voor me was, dus kon ik maar beter op bed wat gaan lezen. Terwijl ik in mijn handtas zat te rommelen, op zoek naar kleingeld om mijn drankjes te betalen, voelde ik plots een hand op mijn schouder. “Annemie, mag ik?” Chantal stond vlak voor me en wees naar de lege kruk aan mijn rechterkant. Ik had de deurbel niet gehoord en haar dus ook niet zien binnenkomen. Verder dan een knikje kwam ik niet omdat ik van de verrassing geen woord kon uitbrengen. Ze nam plaats en keek me zwijgend aan. Haar blik was onpeilbaar en betoverend tegelijk. Mijn hart sloeg een slag over toen ze haar arm naar me uitstrekte. Haar zachte warme hand sloot zich om mijn vingers, terwijl ik me afvroeg waarom ik zo compleet ondersteboven was van deze vlotte Vlaamse vrouw. “Nog een wijntje?” “Nee…maar, euh … toch bedankt … Chantal.” Ergens schaamde ik me voor ...