Juf Annemie in Italië - Sex Verhalen

Juf Annemie in Italië

... bevallige figuur gevangen. Bijna gracieus bewoog ze zich in de richting van de bar en nam plaats op een vrije kruk. Ze was hier een bekende, dat was duidelijk. Zowel de barman als de twee mannen die rechts van haar zaten, begroeten haar hartelijk met een kus op de wang. Spontaan bood een van hen haar een drankje aan. Een van de vier meiden die aan een tafeltje zaten, helemaal aan de andere kant van waar dat ik zat, zwaaide nagal opzichtig om Chantals aandacht te trekken. Met een brede glimlach liep ze op het viertal toe, schudde handjes en wisselde begroetende kusjes uit. Ik begreep geen jota van wat ze zei, maar afgewogen aan het schaterlachen van die meiden – allemaal een pak jonger dan Chantal - moest het wel iets grappigs zijn. Zodra ze terug op haar krukje aan de bar zat, kon ik haar schaamteloos observeren. Ik schatte haar zowat van mijn leeftijd, maar daar hield elke overeenkomst tussen ons op. Anders dan ik was Chantal absoluut een opvallende verschijning, zelfbewust, zelfzeker, vertrouwen uitstralend, én… het bekijken meer dan waard. Ze was mooi, heel mooi, maar naast haar uiterlijke schoonheid was het evenzeer haar houding die me aansprak. Ze had halflang donkerblond haar en een paar stralende blauwe ogen. Een goed figuur ook, met geen al te grote maar wel fraai gevormde borsten en twee mooie lange benen. Perfecte ‘hotpants’ benen die eindigden in een fantastische ronde kont. Dat laatste viel me nu pas op, allicht door de manier waarop ze op dat krukje zat. Ik ...

... vermoedde dat Chantal trots was op haar lichaam en dat ze dat nog eens extra wilde accentueren door die strakke trui en dat korte jeansrokje. Ach, als ze nu toch maar eens even naar mij wilde kijken… Haar vrolijkheid werkte blijkbaar aanstekelijk bij de andere gasten, want er ontspon zich aan en rond de bar al gauw een geanimeerd gesprek. Toch waren er ook momenten dat Chantal haar aandacht eventjes niet bij het gesprek had. Het viel me op dat ze met regelmaat naar buiten keek, net alsof ze iemand verwachtte. Mijn vermoeden werd enkele minuten later bevestigd. De opgeschoten jonge vrouw die de zaak binnenkwam liep recht naar Chantal. Ze omarmden elkaar hartelijk. De zoen die ze wisselden duurde net iets langer dan een doordeweekse publiekelijke begroetingskus. Deze vrouw, lang en tenger, met een bruingetinte huid en halflang glanzend gitzwart haar, had ik nog nooit gezien. Dat ze meer voor Chantal betekende dan gelijk wie in het café hoefde niemand me te zeggen. Om een ondefinieerbare reden mocht ik het mens niet. Of… zou dat gevoel me gewoon ingegeven worden omdat ik haar benijdde omdat zij naast Chantal zat. Zij zat immers op de plaats waar ik wat graag wilde zitten. Ik had ruim de kans gehad maar de eeuwige twijfelaar die ik in mij meedraag, had het niet aangedurfd om dat in een voor Chantal vertrouwde omgeving zomaar ongevraagd te doen. Het zo rustige praatcafé veranderde onder impuls van de donkere Italiaanse binnen enkele minuten compleet van karakter. Eerst schoof ze wat ...