De Reizen Van Clara - 1 - Sex Verhalen

De Reizen Van Clara - 1

... 1604, De Suzannah, op zee nabij Kaap de Goede HoopEen spiernaakte Clara lagen te soezen in haar hangmat. Haar slanke vingertoppen gleden speels over haar eigen lichaam en ze zuchtte van opwinding. Ze zag hoe haar tepels hard werden, en fantaseerde over de sterke armen van David, de stuurman.Hildegonde verscheen uit de schaduw en miauwde. Haar gele ogen staarden Clara beoordelend aan. Een donderslag klonk in de verte en Hildegonde miauwde harder. Clara’s vingers gleden verder naar beneden, naar haar poesje. Dat wist was er ging komen, en haar vocht drupte rijkelijk op de hangmat, haar vingers raakten haat genotsknopje bijna… En nog een donderslag, harder dan de vorige, harder dan eender welke donder ze ooit al gehoord had. Alsof het schip in tweeën spleet, het hout kraakte vervaarlijk en Hildegonde miauwde harder dan ooit tevoren.Een dun katoenen laken wikkelde ze om haar lichaam, het was redelijk doorschijnend en ze moest het met een hand vasthouden om het op z’n plek te houden. Ze liep naar buiten met Hildegonde aan haar zij. Ondanks dat Juni op het zuidelijk halfrond een wintermaand is, was het behoorlijk warm. Een storm begon zich te vormen vlak voor het schip. En de regen spetterde op het dek en doorweekte de haren en het katoenen lakentje van Clara. Ze keek op en zag tot haar verbazing niet David de stuurman, maar Willem, de kapitein, aan het roer van de Suzannah. David stond naast hem en ze ruzieden luid. David riep: “Je kan je bemanning niet nog drie maanden laten ...

... varen zonder verlof te geven. We moeten bevoorraden, de mannen worden onrustig. En die storm wordt onze dood nog!” Het water droop over zijn gezicht en een deel van de bemanning keek bezorgd naar het duo. Clara merkte nu pas voor het eerst de angstige gezichten op. Ondanks dat haar naakte lichaam bijna helemaal zichtbaar was in het doorweekte stofje, sloeg niemand acht op haar. De meesten keken afwachtend naar David en Willem, maar sommigen staarden de andere kant uit, naar de nakende storm.Eerst negeerde Willem zijn stuurman, maar toen draaide het uit tot een schermutseling toen David het roer probeerde over te nemen. Voordat iemand er iets aan kon doen, gaf Willem een harde beuk met de hand waarmee hij het roer niet vasthield. David kon zicht maar net overeind houden en kwam tegen de railing van het schip terecht. Willem keek naar hem, zijn gezicht getekend van een soort obsessie. Clara had die twee maanden geleden wellicht teveel magie gebruikt om hem te overtuigen haar zo snel mogelijk op haar bestemming te brengen. Een tweede heftige donderslag deed zelfs de bemanning beven. David ondernam een tweede poging om het roer over te nemen, maar deze keer duwde Willem nog harder door. David kwam weer tegen de railing, maar dit keer viel hij erover. Een plons was amper hoorbaar in het gewoel van de storm en sommige bemanningsleden haastten zich om een touw te gooien. Willem keek terug vastberaden voor zich. “God of de duivel... de Kaap vaar ik om, al moet ik varen tot het laatste ...