1688: St. Kitt's - Sex Verhalen

1688: St. Kitt's

... vliegende storm te loodsen. En deze taaie kerels, die stuk voor stuk meerdere mannen hadden vermoord en meerdere vrouwen hadden verkracht, legden nu hun leven in handen van de kleine, jonge Leonora. Ondertussen was Avery door de mannen het ruim in gebracht en door de de chirurgijn behandeld. Langzaam kwam hij weer een beetje bij kennis. “Wwat is er gebeurd” sprak hij zwak. “Je bent door een katrol bewusteloos geslagen”. Was het eenvoudige antwoord. “En wie staat nu aan het roer?” Klonk het nu met wat meer kracht. “Leonora. Ze heeft het schip van de rotsen weggestuurd. Het is een wonder dat het haar gelukt is!” Avery antwoordde: “Niks wonder, dat meisje is een betere stuurman, of uhhh, ik bedoel stuurvrouw, die ik ooit heb meegemaakt”. Het idee van een meisje dat een piratenschip bestuurd was voor beide mannen zo onwerkelijk, dat ze elkaar een korte tijd zwijgend aankeken.”. Plotseling, als door een wesp gestoken, sprong Avery op. Ineens drong het tot hem door dat zijn kostbare Leonora haar leven aan het wagen was, om hem en zijn bemanning te redden. Ze mocht dan nog zo goed kunnen zeilen, een grote golf zou haar echter zó mee de zee zee in kunnen sleuren. Als een woesteling stoof hij het ruim uit naar Leonora. Deze was aan het einde van haar krachten gekomen. Volkomen uitgeput probeerde ze het roer te houden, maar ze wist dat ze het niet lang meer zou kunnen volhouden. De storm was weliswaar wat afgezwakt, maar zonder kundige stuurman zou de woeste zee ze het schip nog ...

... steeds in minder dan geen tijd verzwelgen. Tranen van verdriet en vermoeidheid stroomden uit haar mooie blauwe ogen. Moest ze, nu het grootste gevaar geweken was alsnog opgeven? En Henry, ze zou hem nooit meer zien......... Bewusteloos zakte ze ineen. Ze voelde niet eens hoe een paar sterke armen haar opvingen en haar liefdevol opvingen. Na vele uren te hebben geslapen werd Leonora door Avery gewekt. Ze sloeg haar ogen open en keek in zijn doordringende bruine ogen. “Henry! Je leeft!” Riep ze extatisch uit en vloog hem om zijn nek, om dan in snikken uit te barsten. “Oh Henry! Hoe....”. Haar zin werd gesmoord door een gepassioneerde, maar tedere kus. Een paar minuten woelden hun tongen om elkaar in heen. Leonora's handen zochten verwoed zijn naakte vlees, maar Henry stopte haar en keek haar aan met een dodelijk serieuze blik in zijn ogen. “wat is er?” vroeg ze dadelijk verschrikt. “Henry hield haar ogen vast met de zijne en sprak: “over een half uur halen we de “Flower” in”. Direct werden haar ogen zo koud, dat Henry een koude rilling langs zijn rug voelde gaan. De “Flower of the Sea” was het schip waarmee Leonora vanuit Londen was vertrokken. Vanaf dit schip was zij door Henry en zijn bemanning geschaakt en had zijn vader niets gedaan om haar te redden. “Als jullie het gaan enteren dan ga ik mee!” zei Leonora resoluut. Henry antwoordde met een starre, bijna spijtige glimlach, dat hij niets anders verwachtte en wilde opstaan. Leonora hield hem echter tegen. “Een half uur zei je ...